Al geruime tijd loop ik met een idee om over een bepaald onderwerp te schrijven, waarvan ik weet dat het niet door iedereen gewaardeerd zal worden. Maar aangezien we niet in Noord-Korea leven heb ik besloten er toch over te schrijven. Niet omdat ik denk dat het iets binnen de club zal veranderen, maar als er maar één iemand is, die zich hierin herkent en dit onderschrijft, dan is mijn doel bereikt.
Door: Kasper Koster
Vaak heb ik de invallers geprezen vanwege het feit dat zij altijd klaar staan om andere teams (ook vaak elftallen genoemd) van dienst te zijn. En uiteraard sta ik daar nog volledig achter. Ik vind dat als je graag korfbalt, dan hoort het niet uit te maken welk team je vraagt. Je vindt het spelletje gewoon leuk en geef je graag gehoor aan zo’n oproep, mits geen lichamelijk ongemak dit verhindert. Het blijft uiteraard wel een prijzenswaardig doel om andere teams uit de brand te helpen waar nodig.
Maar nu wil ik het eens over de uitvallers hebben. En dan niet over degenen, die met een blessure afhaken, maar degenen die altijd als eerste naar de kant worden geroepen. Dit komt eigenlijk bij alle teams wel voor, dat er spelers zijn, die als eerste het veld moeten ruimen, als het niet goed draait of als we lijken te gaan verliezen. Ik zie het al jarenlang gebeuren en zie ook vaak een overeenkomst tussen deze mensen. Het zijn vaak de goedaardige mensen, die niet snel hun ongenoegen kenbaar maken en met hun leed niet of zo min mogelijk andere mensen willen lastig vallen. En dat maakt het probleem misschien wel meteen onderbelicht. Want liever kijken we niet naar de persoonlijke gevolgen voor iemand.
En laat het heel duidelijk zijn, dat het probleem zich niet makkelijk op laat lossen. Vorig seizoen kreeg ik er zelf mee te maken in de A1. Veel wedstrijden verloren we, met name in de zaal, met één punt verschil en ga je zoeken naar een mogelijkheid om het verschil in positief opzicht uit te drukken. Regelmatig waren de zwakke punten bij de tegenstander bij de dames te vinden. Yara was daar nog wel eens de dupe van.
Zij was, samen met Lieke, een jaar vervroegd overgegaan naar de A1 vanwege het tekort aan dames in de A-junioren. Daar heeft zij nooit over geklaagd. Als zij daar nodig was, dan ging zij daar spelen. Yara is eigenlijk de perfecte speelster om in je team te hebben (zonder daarbij anderen tekort te willen doen). Zij is er altijd, klaagt nooit, is nooit negatief naar anderen en doet precies waar je om vraagt. Maar in korte tijd wisselde ik haar 3 keer om een wedstrijd om te kunnen keren en daarvoor was een andere speelwijze vereist. Ook kwam het voor dat de wissels bij de heren waren gedaan en ik dan een andere rol van de dames verwachtte. Yara heeft daar nooit iets vervelends over gezegd. Alleen gaf ze één keer terecht aan graag ook een hele wedstrijd te willen spelen. Verder speelde ze altijd volledig in dienst van het team.
Altijd heb ik haar vanuit tactische overwegingen kunnen uitleggen waarom ik haar gewisseld had. Uit menselijk oogpunt kon ik dit echter niet meer. Ik wist dat ik haar hiermee onzeker maakte en dat verdiende zij zeker niet. Na de derde keer heb ik haar op de training openlijk mijn excuses aangeboden en aan de rest van het team uitgelegd, dat een wissel ook het gevolg is van het falen van het hele team (of vak). Maar het was mij nu ook duidelijk geworden hoe moeilijk deze keuze vaak is.
En natuurlijk weet ik dat velen zullen gaan roepen dat dit inherent is aan het niveau, maar dat zie ik toch niet helemaal terug. Want waar was vorig seizoen dan de trainer van de A1? Niemand wilde deze taak op zich nemen. Ik hoef toch vast niet uit te leggen dat ik niet hierin stapte omdat ik mezelf de juiste kandidaat vond. Ik zag een team met zichzelf en elkaar worstelen, omdat steeds weer een ander de training en wedstrijd deed. Bart valt hier geen enkel verwijt in te maken, omdat hij zo vaak mogelijk aanwezig was, als zijn werk ook maar toe liet. Dit was van tevoren ook al bekend. Maar ik vind het uitermate triest als dit dan door Frits Haan moet worden gedaan, die naast een volledige baan ook nog assistent-coach was bij TOP, waar hij ook vele uren aanwezig moest zijn. Regelmatig kwam hij in pak naar onze wedstrijd, om vervolgens naar zijn eigen wedstrijd met TOP door te reizen. Zodra ik erbij kwam kreeg ik van alle kanten te horen, hoe ontzettend belangrijk de A1 voor KVA was. Iedereen had er een mening over en iedereen vond dat het anders moest en dat het een schande was, dat er geen vaste trainer/coach was. Maar aan de zijlijn klagen was voor mij geen optie. Ik zag een team met kinderen, die ik al jarenlang kende en altijd heel graag heb gemogen. Dus ben ik er toen in gestapt. Dat het voortijd eindigde doet daar niet aan toe. Nog steeds zie ik ze graag korfballen en hoop toch ze een stukje vastigheid te hebben kunnen bieden. Dat ze zich uiteindelijk in de zaal en op het veld hebben kunnen handhaven is een veel knappere prestatie geweest dan menig kampioenschap. En daar mogen we Frits en Bart dankbaar voor zijn, de energie van Bart en de enorme kennis en positieve benadering van Frits. Daarnaast is de prestatie van dit team, ondanks de vele blessures en tegenslagen, voor mij altijd ondergewaardeerd gebleven. Wij kijken alleen maar naar de kampioenen, maar niet naar de grootste prestatie.
Maar de geregelde inmenging bij de A1 zonder enige toegevoegde waarde, met Siemko en Hans uitgezonderd, was voor mij wel een vreemde gewaarwording. Dan blijken de ambities en daadkracht soms toch flink haaks op elkaar te staan. Dus altijd dezelfde mensen wisselen omdat wij zo verdomde ambitieus zijn vind ik niet altijd even gepast en zou ik graag terug willen zien in de uitvoering. Laat duidelijk zijn dat degenen, die zich jaar na jaar wel met het coachen bezig houden, zich hier niet aangesproken hoeven te voelen.
Maar laat ik terugkeren naar onze vaste uitvallers. want hoe vaak zien wij hen niet staan, druk als we zijn met het bewieroken van onze grote talenten. En natuurlijk mogen we trots zijn op Sophie, Frank, Martin en Bas en op degenen, die nog zullen volgen. Maar zijn het niet vaak diezelfde uitvallers, die juist in dienst van het team spelen en onze sterren laten schitteren. Want het blijft wel een teamsport en je bent zo sterk als de zwakste schakel.
En laten we ons eens richten hoe sterk deze uitvallers nu eigenlijk zijn? Wat doet het met je zelfvertrouwen, als je wekelijks naar de kant wordt gehaald. Op welke manier begin je aan de wedstrijd, als je bang bent om een fout te maken? Wat doet het met je, als je iedere keer dat je naam wordt geroepen, de angst hebt dat je zal worden gewisseld? Hoe groot zouden onze talenten zijn geworden, als ook zij regelmatig naar de kant worden geroepen? Hoe goed zou onze topaanvaller Dennis zijn geworden, als hij geen vertrouwen had gekregen? Met hoeveel vertrouwen zou hij nog schieten als iedere misser een wissel zou kunnen betekenen? Maakt dat niet duidelijk hoe krachtig juist onze uitvallers zijn? Dat zij week op week op een positieve manier vol goede moed de strijd aan gaan in de wetenschap, dat hun naam vanzelf zal worden geroepen, als het spannend wordt of het team niet draait. Want er is nog een andere kant van de medaille. Er bestaat ook de kans op gemakzucht bij de vaste waarden, als wij als speler zeker weten toch niet naar de kant te worden gehaald.
Het is geenszins mijn bedoeling om hier een passende oplossing aan te dragen. Dat zou ook een nogal eenzijdige oplossing zijn. Maar hoe vaak nemen wij deze mensen niet voor lief? Vinden wij het gewoon dat zij nooit gedemotiveerd zullen raken of de hoop op zullen geven. Ze worden gezien als een soort vanzelfsprekendheid, die het nooit zou mogen zijn. Want misschien zijn zij wel juist de ongepolijste diamanten, die het verdienen eens opgepoetst te worden, om eens openlijk onze waardering voor hen uit te spreken. Want juist zij vormen de brede draagkracht, die juist de grondslag van ons succes vormt. Mensen als Patrick Oud, die vorig seizoen wekelijks aan mij kwam vragen of ik met trainen nog mensen te kort kwam, zodat hij na zijn eigen training met ons mee kon trainen. Het leverde hem eigenlijk nooit speelminuten op, maar wat heeft hij me enorm vaak geholpen, zonder dat het zichtbaar was voor buitenstaanders. En nooit heeft hij me gevraagd wanneer hij hiervoor werd beloond. Ook Patrick kan tot één van deze mensen gaan horen, die we regelmatig dreigen te vergeten. En dat zou een grote fout zijn weet ik uit ervaring. Gelukkig kon hij bij het NK van de B1 alsnog speelminuten maken en zelfs scoren. Dat maakt het dan extra mooi.
Hoewel we misschien geneigd zijn te denken dat de uitvallers toch wel trouw aan KVA blijven, dan houden we onszelf voor de gek. Want vielen er van het kampioensteam van de A1 (van 2 jaar terug) niet 5 van de 9 spelers af in het daaropvolgende seizoen. En vielen er van de selectie van de A1/A2 dit seizoen niet weer 4 spelers af? Ik zeg niet dat alle afmeldingen konden worden voorkomen, maar is het niet mogelijk dat bepaalde spelers geen waardering voelen of vinden dat die waardering alleen maar voor een select groepje bestaat?
Staat er niet op de website te lezen, dat korfbal goed is voor de sociale binding en sociaal-emotionele ontwikkeling? Dit klopt op zich helemaal, maar daar moeten we zelf wel voor blijven waken. En dit blijft een continu proces, waar we allemaal een taak in hebben. Klap eens extra hard voor de uitvallers in plaats van onze pijlen meteen op de invallers te richten. Om een gezonde club te vormen hebben wij een brede basis nodig. En daar is meer voor nodig dan een (iets te lang) stukje.
En zoals ik al in het begin aangaf zullen zeker niet alle mensen het hier mee eens zijn. Zeker niet de spelers die dit zelden overkomt (of de ouders hiervan) zullen dit bevestigen. Maar ik heb de overtuiging dat een deel dit ook wel zal herkennen, of misschien zichzelf er wel in zal herkennen.
Ik zie dit patroon al jarenlang aan, en heb mij er zelf ook helaas schuldig aan gemaakt. Maar ik vind niet dat dit daarom als vanzelfsprekend mag worden beschouwd of dat we met z’n allen doen of het er niet is. Want er is wel degelijk onvrede. Dit zul je altijd blijven houden binnen een club en is gewoonweg niet te voorkomen. Maar alleen maar eens een compliment uit te delen aan deze mensen is toch niet teveel gevraagd. Iedereen kent wel een paar mensen, die hier onder kunnen vallen. Ik ga niet nog meer namen noemen, ook omdat me opviel dat sommigen bang zijn dat het tegen hen zal worden gebruikt, dat ze dan als negatief worden bestempeld. Dat hiervoor angst is geeft al duidelijk aan, dat dit probleem nogal gevoelig ligt. Als u denkt dat dit over Melissa gaat maakt u een heel grote fout. Dit zit al lange tijd in mijn dikke kop te broeden. Aan dit stukje is een grote periode vooraf gegaan, waarin ik zelf af ben gaan vragen, wat het met mensen deed. Er was niemand, die naar mij toe kwam, om hierover te beginnen. Ik heb hierin altijd het voortouw genomen.
Ik heb lang getwijfeld, omdat ik graag positief over KVA schrijf. Dit doe ik al een tijdlang, maar heb niet de indruk dat er iets daarvan blijft hangen. Maar laat vooral duidelijk zijn, dat dit stukje niet als negatief moet worden beschouwd, maar als een waarschuwingslampje, dat niet alles maar ‘normaal’ wordt gevonden.
Maar vooral is dit stukje bestemd voor de uitvallers. Dit is een ode aan onze ‘vaste’ uitvallers. Jullie zijn ondergewaardeerd en lijkt niemand jullie kracht te zien, maar juist jullie doorzettingsvermogen is de wortel, waarmee deze club is verbonden. Blijf het vertrouwen in jezelf houden, ook als dit niet door wordt bevestigd.
