Ook dit seizoen gaan we het weer proberen: het publiceren van zelf ingestuurde wedstrijdverslagen voor op de KVA website. Wil je zelf ook een wedstrijdverslag insturen? Doe dit dan naar jsdehaas@live.nl

 

Fiks 3 – KVA 3: 17-17

Een goede voorbereiding is het halve werk. Nou, dat was bij KVA 3 deze zaterdag vooral niet het geval. Toch is er op een of andere miraculeuze wijze iets gekanteld in een wedstrijd waarvan je het liefst keihard weggerend was. Ik heb besloten om een wedstrijdverslag te maken, omdat er geen publiek was en wij normaal wel een aantal fans hebben bij uitwedstrijden (ja echt, de ouders van Ivar!) maar ook omdat het gewoon echt een meesterlijke wedstrijd was. Ik heb dus totaal geen scoreverloop bijgehouden dus ik kan niet iedereen de credits geven die hij of zij verdient en ik zal het daarom gewoon op de emotie gooien.

Nou, over die voorbereiding dus. We dachten dat het handig was om er drie kwartier van tevoren te zijn in verband met corona enzo, maar dat liep toch even anders toen (ik noem geen namen) iemand tien minuten stond te wachten op een lift die niet kwam, iemand een toeristisch rondje Leiden nam  (of een ander persoon haar niet goed navigeerde???) en iemand die dacht dat we vandaag gingen voetballen. Toen iedereen er was moesten we ook nog andere vakken doen vanwege een blessure na de training van vrijdag. Nu waren we toch wel blij dat we 7 dames in ons team hebben.

Oké, nou praatje van de coach (ondergetekende), niet zo boeiend, gewoon lekker aan de bak en het is een pittig teampje jongens, vergis je niet. Dat klopte op zich wel. Het eerste vak verdediging (Tom, Ivar, Tamara en Laura) hield het knap best lang dicht, maar konden uiteindelijk de doelpunten van Fiks niet tegen houden. Het aanvalsvak (Stephan, Dennis, Marleen en Jenna) wisten het ook nog even niet zo goed neer te zetten. Fiks was scherp, fanatiek, snel. En wij waren even niet onszelf.

Uiteindelijk kwamen we 4-0 achter. Dat is dus het moment dat mijn hartslag écht omhoog ging en mijn Fitbit vond dat ik in de vetverbrandingszone zat. Ik heb voor het derde besloten dat we het hier nóóit meer met elkaar over hebben maar ik werd dus een beetje boos (familie van he). Ik weet niet of het nou heel veel effect had, maar er werd wel één keer gescoord (vrije bal van Marleen, familie he). Het ergste wat ik heb onthouden van de eerste 20 minuten is een achterstand van 11-2. Uiteindelijk is Wessel erin gekomen voor even wat meer pit en om het verdedigend sterker neer te zetten. Ik moet zeggen dat dit goed uitpakte, want we scoorden in 10 minuten heel wat meer dan de 20 minuten daarvoor. We lieten er ook niet zo snel veel door. Was ook niet zo moeilijk.

In de rust dus even goed de kopjes bij elkaar en een tactiek besproken die voor ons heel goed uitpakte en voor Fiks niet. Scoren en niet zo veel doorlaten, dus. Fiks wist geen antwoord op ons spel en we kropen steeds dichterbij. Ik heb mooie vrije ballen gezien gescoord door Marleen, afstandsschoten van Ivar, Tom, Wessel en Stephan, een stip van Laura en mooie assists van Tamara en Jenna. Met nog ik denk 4 minuten op de klok stonden we nog 3 punten achter, maar we bleven erin geloven. Ik ging zelfs mijn dug-out uit om naast de coaches van Fiks te gaan zitten. (Dat was ook een meesterlijke zet maar komt misschien nog later.) Volgens mij – maar hier wordt of blijft het wazig – scoorde Tom toen de 17-15 (waarschijnlijk kunnen jullie zijn enthousiasme na het doelpunt even inprenten voor jezelf). Ondertussen speelde Fiks een eindspel met een ander idee dan wij van de wedstrijd. Want wij wilden er gewoon overheen.

We hadden nog maar een paar minuten met twee punten achterstand. Ik geloof dat Marleen of Wessel toen het verschil op 1 punt bracht. Ik schreeuwde me intussen rot dat Fiks tijd aan het rekken was, want hoe vaak mag je eigenlijk VEEL te hard eroverheen schieten? Niet echt geloofwaardig als in de eerste helft bijna alle schoten erin gaan. Maargoed, ik ken de regels dan ook weer niet zo goed. Focus op je eigen team, Kat.

Nou, nu hadden we inmiddels echt nog maar 1 minuut op de klok en Stephan besloot dat de lift tóch wel aankwam (oeps, nu verklap ik het toch). Je zag gewoon aan alles dat hij ging scoren. Rustig lopen, schotje pakken en BAM. Toen ging mijn hartslag dus een tweede keer omhoog, zat ik weer in mijn vetverbanding (zal screenshot van Fitbit hieronder plaatsen) en juichte ik het uit (was dus wel leuk naast de coaches van Fiks, sorry, niet coronaproof en misschien ook niet zo aardig). Gelukkig was Tom daarna zo slim (goede genen he) om gelijk een time-out aan te vragen (mag niet eens als je geen aanvoerder bent, toch?) maar wij pakten dus even dat moment om de focus te zoeken. Waar Fiks in een gedachte zat van “we moeten NU scoren, dit kan toch niet” besloten wij om geconcentreerd te verdedigen en geen fouten te maken. En dat werkte. De scheids floot af en WOOOOOOOOOOW, we hebben gewoon gelijkgespeeld. Boksjes gegeven, per ongeluk een niet zo coronaproof knuffeltje uitgedeeld (want emoties), daarna weer boksjes en als de wiedeweerga het veld af.

Dit was dus hoe ik de wedstrijd heb ervaren. Ik hoop dat het voor het publiek, dat normaal wel aanwezig zou zijn op zo’n prachtige dag als deze, een beetje een beeld heeft gegeven van de wedstrijd. Waar de eerste 20 minuten echt nergens op sloegen, waren de andere 40 minuten echt geweldig en vind ik het overdreven om te zeggen maar was ik echt wel een beetje trots. We hebben een punt gepakt en verdiend nadat we onze tactiek “scoren en niets doorlaten” deden door in de tweede helft 2(!!)-9 te winnen. Hopelijk volgende keer livestream voor nog zo’n bloedstollende match voor de fans.

PS Volgende keer verzamelen we dus echt een uur van tevoren, want zoals Tom zei: “Dat was nou net dat kwartiertje vandaag!”

PPS Hierbij Fitbit-bewijs:

 

KVA B1 – Purmer B1: 7-6 (kampioen)

Na de tweede overwinning van de B1 leek het er misschien even op, dat ik u in de steek had gelaten. Maar omdat wij met onze technische staf druk bezig waren om de speelwijze van ZKC ’31 te ontleden kwam dit er even niet van. Deze tegenstander zouden wij namelijk twee keer treffen in vier dagen tijd.

Toen wij ons werk hadden gedaan was het woord aan de spelers. Ik moet eerlijk zeggen: het zag er eerst niet naar uit dat ons eerste treffen met ZKC ’31 onze beste wedstrijd zou worden. Alleen Julia is op tijd aanwezig. Daarna druppelt de rest binnen. Waar Jessy nog als een blij ei komt aangelopen geldt dit niet voor Leon. Hij komt aangesloft en op onze begroeting klinkt een donker gegrom op, waarvan ik maar hoop dat dit zijn manier van begroeten is. “Heb je er zin in Leon?” “We zullen wel weer van ze verliezen.”

Dit antwoord begrijp ik niet helemaal, aangezien wij onze eerste wedstrijden hebben gewonnen, wat niet van ZKC gezegd kan worden. Maar blijkbaar heeft de nederlaag van vorig seizoen een donkere plek op zijn ziel achtergelaten.  Dan komt de rest aangelopen en hebben de meesten het vooral koud. Sena heeft last van een vinger, maar speelt toch. Omdat Flint er niet bij kan zijn vanwege een Coronatest begint Finn aan de wedstrijd. Omdat hun namen op elkaar lijken kunnen wij op deze wijze gevoelsmatig op dezelfde wijze beginnen.

Maar eerlijk is eerlijk: als de wedstrijd begint speelt KVA meteen goed. Er wordt goed druk gezet, waar ZKC duidelijk moeite mee heeft. Aanvallend kunnen wij meteen een lange aanval opzetten door een goede rebound van Jessy en tekent Julia al snel voor de 0-1. KVA trekt de goede lijn door en verbaasd kijken Melissa en ik elkaar aan. Er wordt met gemak gescoord en leuk gekorfbald. ZKC komt daarentegen maar moeilijk tot kansen, zodat uiteindelijk de ruststand 0-8 bedraagt.

In de rust vragen wij onze spelers om vooral door te gaan, verdedigend de nul te houden en aan de andere kant de score nog flink uit te bouwen. Verder komt Haku er in voor de goed spelende Finn. We wilden niet met Haku beginnen, omdat hij de slaap nog uit zijn ogen wreef toen hij voor de wedstrijd aankwam. Inmiddels lijkt hij ontwaakt te zijn. Helaas heeft Sena opnieuw een bal op een (andere) vinger gehad en moet zij worden gewisseld voor Tara. Over Tara moet ik ook zeggen dat zij goed invalt, ten eerste omdat het zo is, maar ook omdat haar vader mij heeft opgedragen om dit te doen. En zijn blik maakt hierbij duidelijk dat er met hem niet gespot dient te worden.

Maar de tweede helft levert opnieuw een mooi schouwspel op met bv fraaie one-handers van Leon en Julia. De grootste kans krijgt ZKC uit een stip, maar dit buitenkansje om de eer te redden grijpen ze niet aan. Uiteindelijk wordt het 0-17 en kunnen wij tevreden op de wedstrijd terugkijken.

Dan zit er uiteraard altijd een grote kans in dat zo’n tegenstander voor de volgende wedstrijd wordt onderschat. En zie hier: ook de B1 is menselijk en maakt inderdaad deze fout. In onze volgende wedstrijd beginnen wij slap en gaat het spel gelijk op tot 2-2. Daarna trekt KVA het spel naar zich toe en neemt het afstand van ZKC, dat wel wat wijzigingen heeft in verhouding met de vorige wedstrijd. Bij ons is Flint er gelukkig weer bij, wat helaas niet geldt voor Sena. Zij wordt op haar beurt vervangen door Dewi, die meteen maar haar debuut in de B1 met de openingstreffer opsiert. Uiteindelijk zal ze drie keer scoren en met een publiekswissel (zonder publiek) het veld verlaten.

Vooral verdedigend speelt de B1 wat laks, maar de oplopende score zorgt ervoor dat wij niet in de problemen krijgen. En als het aanvallend dan even stil dreigt te vallen is er altijd nog Abe. Zijn gebrek aan lengte kan hij uitstekend compenseren met zijn snelheid. Hij brengt nieuw elan in de aanval en scoort al snel. Wat later zal hij het veld alweer ruimen, ‘mission complete’ noemen we dat dan. Nadat ZKC nog terug kon komen tot 12-7 loopt KVA uiteindelijk toch uit tot 16-7, dit alles onder de bezielende, strenge doch rechtvaardige leiding van Richard Bloos.
Kort voor tijd komt Sena nog in het veld, zodat we met ons originele team de wedstrijd kunnen beëindigen en onszelf kampioen kunnen noemen.

Hierbij dient wel de kanttekening gemaakt worden dat zowel Purmer als HBC in punten nog gelijk kan komen, maar ons niet meer voorbij kan gaan. Een groot gemis is nu uiteraard wel de aanwezigheid van ouders en andere supporters, maar de C1 zorgt voor een klaterend applaus om ons te huldigen, waarvoor onze onmetelijke dank.

Afgelopen zaterdag was dan de tweede wedstrijd tegen Purmer, wat voor mij de beste tegenstander was in onze poule. De eerste wedstrijd hadden wij met 8-9 van ze gewonnen na een bloedstollende tweede helft, die wij evengoed hadden kunnen verliezen. Dus willen we nu graag laten zien dat wij stappen hebben gemaakt en ons echt de terechte kampioen kunnen noemen.

De wedstrijd wordt geleid door de zeer ervaren André de Boer. Als ik hem een begroetende boks geef krijg ik meteen een gele kaart met zijn kenmerkende uitleg: “We weten allebei dat het hier uiteindelijk toch wel op uitdraait, dan hebben we dit alvast gehad.” Het is niet altijd een voordeel, als je iemand kent. Voor de wedstrijd hebben wij erop gewezen dat we willen zien dat ze voor iedere bal vechten, wat wij verder van ze verwachten en nogmaals de speelwijze van Purmer onder de aandacht gebracht.

Verbazingwekkend is het dan ook dat KVA totaal overrompeld lijkt te worden door hun speelwijze, die toch precies is als reeds was geschetst.
Al snel worden er wat wissels doorgevoerd om zo te proberen meer evenwicht in de vakken te krijgen en meer grip op Purmer te krijgen. Maar het blijft erg mat en alle afvallende ballen zijn voor Purmer. Tot 1-1 houden we nog stand, maar vanaf dat moment blijven we achter staan en derhalve ook achter de feiten aanlopen.

In de rust geven we nogmaals aan dat wij veel beter kunnen en dat we dat ook verwachten, maar het wordt niet echt beter. Nog meer wissels zijn noodzakelijk om te proberen nog terug in de wedstrijd te komen, want Purmer houdt ons wel in leven door kansen te blijven missen. En daar maakt KVA uiteindelijk ook dankbaar gebruik van. Zo benut o.a. Rohan als invaller nog een stip, op welk vlak hij zijn moeder dus al heeft ingehaald. Aanvallend is de passing nog vaak wat slordig, maar creëren we wel meer kansen, omdat onze rebound beter staat en wij dus langere aanvallen hebben. En dan gebeurt toch, wat wij lang niet voor mogelijk hadden gehouden. Met nog een paar minuten op de klok wordt de stand 6-6, wat voor KVA genoeg is om alleen kampioen te worden.

Het is nog even billen knijpen, maar wat later valt zelfs de 7-6 en dat zal later ook de einduitslag worden en behoudt KVA zijn ongeslagen status. Deze status behoudt de B1 uiteraard graag in hun laatste wedstrijd tegen HBC, waarvoor wij vanaf donderdag in trainingskamp zullen gaan.

Er valt nog veel te leren, maar dit is juist een mooie uitdaging om in de zaal mee verder te gaan. Dan wordt het tijd voor een klein, aangepast feestje. Leon heeft gebak meegenomen en Ivy deelt bekers uit namens de JTC, waarbij moet worden opgemerkt, dat zij aanwezig mocht zijn vanwege haar eigen wedstrijd. Dit alles wordt nog gecomplementeerd door een videoboodschap van bondscoach Jan Niebeek, waarin hij onze spelers feliciteert met ons kampioenschap, een eer die zelfs ons vlaggenschip nooit ten deel is gevallen.

Als we bij elkaar staan pinken Melissa en ik beiden een traantje weg, ik omdat ik zo trots ben op mijn spelers, Melissa omdat ze zelf ook graag een beker had willen hebben. Het was niet het feest waar we op gehoopt hadden, wat voor zowel de spelers als de ouders een groot gemis was. Maar ik denk wel dat we met z’n allen hebben geprobeerd om er het beste van te maken. En als je de meeste punten haalt ben je gewoon de terechte kampioen. En dat nog eens terwijl wij de thuiswedstrijden zonder publiek moesten spelen. Aangezien de begeleiders wel mogen kijken betekent dit dat onze supporters bij zowel de uit- als thuiswedstrijden in de minderheid zijn geweest.

Dat wij ondanks dat steeds weer de punten wisten binnen te halen geeft aan hoe sterk wij mentaal zijn. Zelf denk ik dat, gezien onze huidige status, een live stream niet meer kan ontbreken voor onze laatste wedstrijd. Mocht dat toch het geval zijn, dn verzeker ik u dat wij er alles aan zullen doen om ook de laatste wedstrijd winnend af te sluiten.

Rest mij de spelers van de C1 en C2 te bedanken voor hun invalbeurten. Hun bijdrage werd niet alleen gewaardeerd, maar was ook meer dan nuttig. Uiteindelijk wil ik mijn grootste compliment bewaren voor Martine Nugteren, die iedere wedstrijd weer de bijna onmogelijke taak kreeg om ons team weer compleet te krijgen en ervoor te zorgen dat eventuele blessures konden worden opgevangen. Het gebeurt allemaal achter de schermen, maar is uiteindelijk de meest ondankbare en ondergewaardeerde taak om in te vullen, maar laat duidelijk zijn dat de wijze waarop zij dit heeft ingevuld bijzonder wordt gewaardeerd.

 

De Corvers D2 – KVA D2: 7-2

Spelen op een echt grasveld? Met regen en zandplekken op de grond? Hoe dan? Allemaal hadden we in het begin erg veel moeite om op gang te komen. En het natte weer en kou hielp ook niet echt mee. We zijn misschien toch wel een beetje luxe paarden uit Amstelveen ?.
De Corvers waren uit op (sportieve) wraak na hun verlies van 8-2 van de vorige keer. En dat hebben we geweten.

Het eerste kwart vd wedstrijd werden we flink overtroefd. Daar werd de achterstand flink opgebouwd. In het 2e kwartier kwamen we langzaam terug. Ik dacht zelfs met een puntje door Mats. De verdediging begon te werken en de aanvallen kwamen voorzichtig aan. De Corvers bleven ons net aan de baas. Ze onderschepte toch nog te makkelijk onze passes en bleven ons onder druk zetten. Vooral onze debutant Mooksha en Peter, die keihard gewerkt hebben, wisten niet wat ze overkwamen. Maar daar leer je veel van.

In de pauze hebben we even samen met Nahida een pep talk gehad en limonade gedronken. Dat werkte goed.

Wat kwamen we fantastisch terug. De Corvers liepen niet meer over ons heen. De verdediging werkte nu wel goed. Dit is de D2 die we gewend zijn! Hugo was super gefocust en was zijn tegenspeler goed de baas. Sarah kon haar zeer snelle en talentvolle dame onder controle houden. Daar had ze dan ook haar handen vol aan. Linde maakte mooie acties in verderging en aanval. Daar kunnen we nog wel wat top acties van verwachten. Ook bij toeval gemerkt dat Linde zelfs coach talenten heeft ?. Bij het horen van de naam Samaar krijgen de Corvers voortaan de bibbers. Stevige verdediging en gevaarlijke aanvallen. Onze E1 invaller Faye kwam ook flink op stoom. De strakke passe van Sarah naar Fay richting korf had een puntje moeten zijn. Aliza zat lekker in de wedstrijd. Lekker verdedigd en vol zelfvertrouwen en ze wordt steeds brutaler in haar spel.

Alle passes kwamen in de 2 heft bij iedereen ook aan en het geoefende aan geven tijdens de training bracht mooie acties voort. Nog een puntje door Mats en een prachtig uitgevoerde doorloopbal van Gemma waren toch een kleine beloning op ons harde werk. Helaas waren het te weinig puntjes om gelijk te komen of te winnen. Al met al een super leuke wedstrijd. Op naar de volgende wedstrijd ??