Nieuwe maatregelen betekenen een nieuwe benadering en iets nieuws om over te schrijven. Door de huidige Corona-maatregelen mag er geen publiek meer bij sportwedstrijden aanwezig zijn, alleen maar de begeleiders bij een uitwedstrijd. Maar ik geloof niet dat dit ook voor de senioren geldt. Dus besluit ik mij de hele middag achter de computer te nestelen en zodoende de wedstrijden van KVA4, KVA2 en KVA1 gade te slaan om zo aan den lijve te ondervinden hoe dit nieuwe fenomeen mij bevalt.
Maar ik moet er flink aan wennen. Ik bulder al snel door het huis: “Mag ik een witbiertje?” Mijn vrouw reageert hetzelfde als altijd, namelijk door mij volledig te negeren. Om te voorkomen dat ik straks tegen haar aan ga lullen verlaat ze maar snel het huis. En dus blijf ik achter in een leeg huis, starend naar mijn computer. We gaan eerst beginnen met BEP 3 – KVA 4, wat voor een aantal spelers gewoon een weerzien betekent. De goedaardige reus Koen staat bv nog bij velen van KVA op het netvlies gegrift. Maar hij speelt niet meer zo lang als hij vroeger speelde. Misschien komt dat ook wel, omdat Patrick er niet bij is met wie hij toen zijn heroïsche duels uitvocht.
Mijn droom voor dit seizoen was om KVA 4 ‘live’ te mogen aanschouwen, maar helaas is mij deze mogelijkheid nu ontnomen. Nog steeds verdringen de kinderen zich normaliter voor een handtekening voor een stukje nostalgie, maar nog zeker geen vergane glorie. Nog steeds worden deze spothelden in Amstelveen regelmatig op straat herkend vanwege hun beroemde prestaties, zowel binnen de lijnen als bij het Priktoernooi.
Het wordt een leuke wedstrijd tussen twee ploegen, die goed en verzorgd korfbal spelen. Bij KVA merk je wel dat het wat langer duurt voor de spieren goed zijn opgewarmd en zou wat smeerolie wellicht wonderen kunnen doen. In het begin van de wedstrijd speelt KVA wat voorspelbaar. In het eerste aanvalshoek lopen de aanvallen voornamelijk via Jan Kea, in het andere vak gaat dat via Dennis de Jong, wat in beide gevallen uiteraard goed verklaarbaar is, maar de schoten missen nog wat precisie. Zo loopt BEP uit naar een 3-0 voorsprong. Daarna is Ruben het een beetje beu en wrikt zich los uit de machtige greep van Jan en tekent zo voor de eerste treffer van KVA.
Omdat iemand van de kant van BEP trouw de namen vermeldt van degenen die scoren voor BEP besluit ik dat voor KVA te doen. De sfeer bij BEP op de bank is uitstekend te noemen, vooral bij iemand die regelmatig vermeldt dat het wederom zijn broer is die scoort. Als Jolien voor de 6-3 en 6-4 tekent is iemand mij al voor. ‘En dat is mijn zus’ valt er te lezen. Waarschijnlijk overbodig te vermelden dat Iris dus ook meekijkt. Langzamerhand kruipt KVA dichterbij, maar na de 8-7 loopt BEP toch weer weg naar 11-7, wat de ruststand is.
Waarschijnlijk is er in de rust paniekerig met Patrick en Elmer opgebeld voor advies, want in de tweede helft zien we een heel ander beeld.
KVA verdedigt scherper en wisselt aanvallend meer af. De aanvallen gaan nu over meerdere schijven. Al snel komt KVA terug tot 12-12 en tot 14-14 gaat het dan gelijk op. Bij 14-15 komt KVA voor het eerst op voorsprong, wat ze niet meer uit handen zullen geven. Nestor Marten is inmiddels ook in het veld gekomen, die regelmatig goed op de ballijn verdedigt, rebound uit beweging pakt en achterlangs zijn rug past. Dat laatste is uiteraard niet per se van toegevoegde waarde, maar ik heb dat ook één keer getracht uit beweging te doen met als gevolg dat een onoplettende dame op de intensive care belandde.
Uiteindelijk is de laatste score voor Dennis, die daarmee de einduitslag op 15-19 bepaalt, wat wellicht wat flatteert, daar BEP drie keer een stip mist, waarmee het zichzelf uiteindelijk uit de wedstrijd speelt. Voor mij persoonlijk was het hoogtepunt om te zien, dat Jolien weer meespeelde, terwijl ikzelf van haar had begrepen dat dit er voorlopig niet in zat. Maar Jolien speelde weer als vanouds, vol passie, strijd en altijd in beweging. En Jolien juicht nu eenmaal het mooist. Het was een mooie en belangrijke overwinning van KVA op een goede tegenstander. Achteraf bleek dit ook het hoogtepunt van de middag te zijn.
Ik kan bijna meteen doorschakelen naar ons tweede, wat tegen de koploper aan moet treden. Het is een moeizaam begin van beide kanten, maar uiteindelijk zijn de eerste drie treffers ook in deze wedstrijd voor de tegenstander, waarbij twee treffers voortkwamen uit een slechte pass vanuit de verdediging, wat op dit niveau medogenloos wordt afgestraft. Daarna gaat KVA pas mee scoren en vanaf dat moment blijft het verschil tot diep in de tweede helft bestaan uit twee goals, soms één of drie, maar toch heb ik zelden het gevoel dat KVA hier punten zal gaan halen. Op het einde van de wedstrijd loopt ZKV uit naar 19-14, wat een geflatteerde uitslag is. Maar bij KVA worden teveel plaatsfouten gemaakt, op verkeerde momenten geschoten en niet goed genoeg verdedigd. Hierin was ZKV gewoon wat beter.
Hoogtepunt is wel dat Tony voor zijn eerste treffer tekent, zodat zijn schotpercentage na vijf wedstrijden geen nul meer is. Dit laatste mag uiteraard met een knipoog worden gelezen, gezien zijn kansloze enkel. Maar ook de afwezigheid van Dylan doet zich hier duidelijk gelden, wat volstrekt logisch is. Maar gedurende de wedstrijd merk ik steeds meer dat ik de neiging heb om ook andere zaken te gaan doen. Dit is zeker niet negatief bedoeld, maar ik probeer hiermee aan te geven dat mij steeds meer het gevoel bekroop dat KVA hier puntloos vandaan zou gaan, wat op zich geen schande is tegen de koploper. De punten moeten vooral tegen andere ploegen worden gehaald.
Bij het eerste kom ik er in bij de stand 4-4. De score loopt moeizaam op. In de verdediging laat Fabian zich regelmatig zakken voor de rebound. Omdat veel schoten te kort zijn vangt Fabian zodoende veel ballen af. Ik kan wel genieten van de verslaggever ter plaatse, die erg hard probeert om objectief te blijven. Als hij even een stip voor KVA dubieus lijkt te vinden trekt hij zelf zijn opmerking snel in en vermeldt dat de scheidsrechter altijd gelijk heeft. Als enkele minuten later een dame van Pernix ook in mijn ogen een flinke duw in de rug krijgt schreeuwt de beste man opeens bijna een scheur in mijn trommelvlies: “Scheids” schalt het door mijn boxen. Heel even is het stil. dan bedenkt de man zich. “Hij zal wel gelijk hebben gehad.” Dat vind ik grote klasse. Met nog één minuut op de klok komt KVA op een 5-7 voorsprong. De commentator is dan ook erg blij met de aansluitingstreffer vlak voor tijd. Maar toch is het laatste woord aan Sem, die de 6-8 ruststand op het bord zet.
In de rust barst de hemel pas echt open en stroomt de regen uit de lucht. En voor het eerst ben ik blij met mijn live stream en ik kruip nog wat dichter naar de cv toe. In de tweede helft blijft KVA lang bij, maar langzamerhand glipt de wedstrijd toch uit hun handen. Bij de stand 10-10 komt Dennis nog in het veld in de hoop dat hij wat teweeg kan brengen en de wissel lijkt de commentator wat angst aan te jagen. Hij noemt Dennis meteen een oude rot, waarbij ik niet weet of hij Dennis daadwerkelijk (her)kent of dat hij gewoon op zijn uiterlijk afgaat. Ook Milena komt er later nog bij. Er ontvouwt zich een spannende strijd, waarbij de commentator iedere treffer van de thuisploeg luider bejubelt en meer mijn trommelvlies op de proef stelt. Tot 13-13 kan KVA nog bijblijven, maar de 15-14 zal de laatste strubbeling van KVA zijn. Daarna loopt de thuisploeg nog verder uit naar 18-14, wat een vertekende uitslag is van een spannende strijd.
En dan zit mijn middagje live streamen erop. En om eerlijk te zijn is het mij niet zo goed bevallen. Ik miste de sfeer, de praatjes, het gelach enz. Ik weet uiteraard wel dat dit nu eenmaal niet anders is, maar het gaat niet alleen maar om de wedstrijden. Er zit ook een stukje teambuilding bij, wat zich voor en na de wedstrijden afspeelt. En natuurlijk helpen de supporters daar graag bij. Maar iedere emotie is nu niet meer tastbaar. Ik hoor wat kreten, maar zie het toch wat in de verte afspelen, op een scherm wat niet bedoelt is om emotie weer te geven. De beleving is mij en ons afgepakt. Dat vind ik lastig. Ik vind het geweldig dat de clubs de mogelijkheid hebben geboden om te kunnen meekijken, maar naast een berichtje van Iris was er geen enkel persoonlijk contact en bleef ik na de wedstrijd van ons eerste achter in een stil, leeg huis. In mijn eentje een biertje drinken is toch niet hetzelfde als met leuke bekenden omringd.
Was er dan niks goed aan? Ach, ik heb weer wat nieuwe zaken geleerd. Ik weet nu dat je bij Pernix in dit koude weer hutspot kon eten, wat mij alleen maar weer duidelijk maakt hoe blij wij met ‘Broodje Aap’ moeten zijn. Verder weet ik inmiddels dat de coach van Pernix geen groot bewonderaar is van de scheidsrechter in tegenstelling tot de commentator. De regen heb ik zeker niet echt gemist. Maar mijn vrienden bij KVA…ja, die heb ik echt gemist.
