Geschreven door Kasper Koster
Ik ben mij bewust dat het moeilijk is om over bepaalde mensen te schrijven, omdat er altijd meer mensen overblijven, waar je niet over schrijft. Daarnaast schrijf ik regelmatig over mensen, als ze hun functie hebben neergelegd of zijn gestopt met korfballen. Maar je weet nooit hoe zaken lopen. Zo had ik in mijn laatste schrijven iedereen aangeraden om te komen kijken naar de comeback van Jelly, Petra en Sophie. Op dat moment viel niet te verwachten hoe de situatie rond het coronavirus zich zou ontwikkelen. Maar regelmatig komen mensen ook terug op hun besluit, wat het moeilijk maakt te kunnen vaststellen, wanneer een stukje moet verschijnen.
Zo was dit voor mij ook het geval bij Patrick de Jong. Al eerder dacht ik dat hij zou stoppen of lager zou gaan spelen. Maar de liefde voor de korfbalsport en KVA won het toch weer vaak van zijn voorgenomen besluit om lager te gaan spelen. Zo speelde hij twee jaar geleden in KVA2, maar werd hij wekelijks ook nog bij het vlaggenschip ingezet. Toen Jeffrey afhaakte kwam Patrick weer in het eerste terecht en speelde hij zelfs een zeer belangrijke rol bij de overwinning in de handhaving/degradatiewedstrijd op het veld.
Maar laten we bij het begin beginnen, of beter gezegd: wat voor mij het begin was. Want toen ik bij KVA belandde speelde Patrick al in het eerste team en werd toen zelfs al gezien als routinier. Ieder seizoen was Patrick een niet weg te denken kracht uit ons eerste team, die stond voor verantwoordelijkheid, onverzettelijkheid en winnaarsmentaliteit. Als het niet liep riep hij de spelers van zijn vak bij elkaar om de puntjes op de “i” te zetten.
Als het echter dan nog steeds niet liep was Patrick ook vaak niet te genieten. Dan sprak zijn gezicht boekdelen. Maar als er werd verloren van een tegenstander, die gewoonweg beter was, kon hij daar wel vrede mee hebben, zolang hij maar het gevoel had, dat alles er aan gedaan was om het de tegenstander moeilijk te maken.
De onverzettelijkheid bleek voor mij helemaal uit het feit toen Patrick jaren geleden op vrijdagavond bij de training door zijn enkel ging, terwijl de volgende dag de kampioenswedstrijd tegen BEP op het programma stond. Hij liet zich op zaterdag nog door Fabian behandelen en liet zijn enkel door dezelfde Fabian intapen om met pijn toch de wedstrijd te kunnen spelen, waarbij niks te zien was van de, ongetwijfeld wel degelijk aanwezige, pijn.
Na de overwinning stond voor mij de meest pijnlijke herinnering aan Patrick te gebeuren. Na het laatste fluitsignaal nam Patrick een aanloop en sprong mij in de armen. Omdat ik er totaal niet op berekend was, en vooral omdat ik een slappe zak ben, storten we samen tegen de vlakte. Een joviale lach en excuses waren daarna mijn deel. Gelukkig is mijn lichaam door een stevige bumper omringd voor zulk soort gevallen.
Af en toe merkte ik aan het eind van het seizoen wel dat Patrick twijfelde of hij wel door zou gaan, maar iedere keer stond hij er in het volgende seizoen weer gewoon. Dus toen hij twee jaar geleden aangaf lager te willen spelen deed ik dat aanvankelijk af met een glimlach. Hij zou zich vast en zeker wel weer bedenken. Dat zou vast wel los lopen had ik bedacht. Maar hoewel Patrick wel regelmatig in ons eerste inviel bleef hij toch basisspeler van ons tweede team. Maar toen Jeffrey ermee stopte stond Patrick al klaar, zoals hierboven reeds vermeld met als hoogtepunt de laatste wedstrijd, waarin KVA zich handhaafde tegen een ploeg, waarvan ze in de zaal twee keer kansloos hadden verloren.
Vorig seizoen speelde Patrick zelfs in KVA3, waarin ook Paulien belandde. Het team werd meteen in de zaal kampioen, waar er op het veld net naast de titel werd gegrepen. Door de jaren heen heeft Patrick ook regelmatig jeugdteams van ons gecoacht, evenals het districtsteam, samen met broer Dennis.
De laatste jaren coachte Patrick alleen nog maar binnen de veldlijnen, niet van daarbuiten. Dat was althans het geval tot dit seizoen. Dit seizoen was hij de coach van KVA 2, wat nog een jong team is, nog veel kan en wil leren en dus nog goed kneedbaar is. Maar helaas kan zijn trainersdebuut absoluut desastreus worden genoemd, niet vanwege de notering op de ranglijst, maar wel door de enorme blessuregolf, die de selectie teisterde. Het dwong Patrick zelfs een keer om zelf alsnog in te vallen.
Van dichtbij heb ik meegemaakt hoe Patrick zich over Melissa ontfermde, toen zij haar schouder uit de kom had. Wat hij als zijn taak omschreef vond ik toch meer dan dat. Hij bleef tot de arts ons te woord had gestaan en bleek galant te kunnen zijn in een mate, die mij tot op dat moment onbekend was.
Verder waren er in de selectie blessures van: Lieke, Milena, Enza, Trojan, Jorrit, Zoe en Katja. Daarnaast was er gehoopt op de terugkeer van Jolien, wat helaas niet door ging en moest Paulien door zwangerschap stoppen. En ik sluit zeker niet uit, dat ik nog blessures ben vergeten.
Ik hoop dat wij nog langer van Patrick mogen genieten in de capaciteit van trainer/coach. Hopelijk kan hij in de toekomst zelfs wel ons vlaggenschip gaan coachen, misschien wel samen met Dennis.
Zelf heb ik Patrick vaak in de auto gehad, waarbij ik hem beter ben gaan leren kennen. We waren het niet altijd over alles eens, maar de openheid van de gesprekken hierin kenmerkten voor mij de persoon Patrick. Hij noemt zaken bij de naam en zal er zeker niet omheen draaien, een kwaliteit die ik zelf bijzonder kan waarderen. Verder hebben we zeker veel gelachen, hard meegezongen (Patrick), maar ook wel foeterend in de auto gezeten (niet op elkaar).
Maar na al die jaren vond ik het niet meer dan terecht om de jarenlange inzet van Patrick eens te benoemen, misschien later dan verwacht, maar niet minder gemeend.
Ondanks deze ode hoop ik wel dat hun kind op Paulien gaat lijken.
