Geschreven door Kasper Koster

Het staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik ga terug in de tijd dat kampioenschappen aaneengeregen werden en ploegen met trillende benen naar Amstelveen afreisden. Na een succesvol seizoen, waarin KVA onder de bezielende leiding van Frits Haan in de zaal kampioen werd en zich op het veld knap handhaafde, moest afscheid worden genomen van Jelly, Anne en Menno. Zij stopten met acteren op het hoogste niveau.

Het was een drukte van belang, want iedereen leek te beseffen dat dit toch een historisch moment was. In één keer moest de leegte van drie iconen worden opgevuld. Als eerste kreeg Jelly een applauswissel met op de achtergrond de deuntjes van K3-Oma’s aan de top. Ik heb overigens nog nooit zo’n fitte oma gezien. Later zouden Anne (Clouseau-Anne) en Menno (LMFAO-Sexy and I know it) nog volgen.

Er zou wel een superteam voor terugkomen in het komende seizoen (KVA3), maar hiernaast vielen de dames iedere week opnieuw in bij ons vlaggenschip, waar zij een belangrijk aandeel hadden in het volgende kampioenschap onder leiding van Eric Geijtenbeek.

Na nog een aantal jaar actief te zijn geweest in het korfbal besloot Jelly uiteindelijk haar korfbalrokje aan de wilgen te hangen en zich op andere vlakken volledig te wijden aan KVA. Maar nooit is haar applauswissel meer uit mijn geheugen gewist. Misschien wordt het wel tijd mijzelf af te vragen of ik dit afscheid wel volledig heb kunnen verwerken en was ik er gewoon destijds nog niet aan toe om dat afscheid een plekje te geven.

Maar dit seizoen wordt de selectie achtervolgd door enorme pech en haken de spelers van de selectie één voor één af. Met name de dames moeten het ontgelden, wat voor flink wat kopzorgen leidt bij KVA. Gelukkig staat ons 2e al wel op een veilige plek, maar wil het team het zaalseizoen wel gewoon op een goede wijze afsluiten.

Maar dan komt er een onwaarschijnlijk besluit. Drie dames besluiten om hun comeback te maken om op deze wijze KVA door deze moeilijke tijd te loodsen na een toch flinke tijd van afwezigheid. Het zal u niet verbazen, dat Jelly één van deze dames is, nog steeds even jeugdig als tijdens haar afscheid.

De tweede dame is Petra. In het seizoen onder Eric Geijtenbeek was zij degene, die Dennis de weg wees, waar zij het vak aanvallend enorm sterk maakte door volledig in dienst van haar vak te spelen. Nooit meer is Dennis volledig de oude geworden na het wegvallen in dat vak van Petra. Onlangs maakte hij dit seizoen nog 16 treffers, een aantal wat hij naast Petra al op een slechte dag haalde. Daarnaast was Petra verdedigend ijzersterk en tekende ze iedere wedstrijd opnieuw ook zelf voor een aantal treffers. Af en toe was ze nog bij KVA te bewonderen, maar dit keer was het weer in de originele staat. De kleuren van KVA staan haar nog steeds meer dan goed.

De derde dame heb ik zelf nooit bij KVA zien spelen. Toen ik mijn dochter had aangemeld voor het komende seizoen nam Sophie Hansen afscheid. Zij wilde hogerop en kreeg die kans bij Blauw Wit. Voor Sophie moest ik daarna betalen, als ik naar haar wilde kijken, wat heel ordinair klinkt, waar het juist mijn bewondering had moeten aantonen. Laat dat dan wel bij deze alsnog duidelijk zijn. Sophie ontwikkelde zich niet alleen tot vaste kracht in Blauw Wit 1, maar werd ook international. Zo werd zij nog Europees Kampioen met Oranje, waarbij in de finale bijna het hele team op het einde werd vervangen… behalve Sophie.

Het is voor slechts weinigen weggelegd om op zijn/haar hoogtepunt te stoppen, maar Sophie is dat zeker wel gelukt. Zij stopte op haar hoogtepunt omdat zij klaar was voor een nieuw, nog mooier hoogtepunt. Inmiddels is ze net moeder geworden van een tweede prachtige dochter, maar besloot ook zij toch gehoor te geven aan de oproep van KVA de blessureproblemen bij onze selectie op te lossen.

Hoewel het uiteindelijke resultaat van de wedstrijd niet meer bepalend was voor het vervolg van de zaalcompetitie was er voor velen dus een meer dan goede reden om naar de wedstrijd van KVA2 te komen kijken.

Het was een genot om de dames aan het werk te zien. Met de mentaliteit zit het nog steeds wel goed. Aan moeheid en misschien wel andere pijntjes of klachten wordt niet toegegeven. Bij ieder duel wordt alles gegeven. Zo zie ik Jelly diep in de tweede helft nog langs haar dame snellen en op deze belangrijke momenten nog een stip meekrijgen, zie ik het eerste schot van Petra er meteen invliegen en zie ik hoe Sophie een duel van een heer wint, waarbij ze zich op de bal moet werpen en vervolgens gestrekt op de grond te belanden, waarmee ze een vrije bal verdient. Van deze dames heb ik een uur mogen genieten. Ik kan dit alleen maar aan een ieder aanraden om hier ‘live’ bij te zijn.

Er zijn nog drie wedstrijden te spelen in de zaal, dus nog drie mogelijkheden, om deze dames in de zaal te zien spelen. Eigenlijk niet eens mogelijkheden, maar gelegenheden die je niet voorbij mag laten gaan.

Men spreekt wel eens over een ideale mix van ervaring en jeugdig enthousiasme en talent. Daar voldoet KVA 2 absoluut aan. Het kon koploper Dindoa in deze wedstrijd enorm moeilijk worden gemaakt. Na een flitsende start, waarbij KVA brutaal de leiding nam met 4-0 en 6-1 was de ruststand 11-7, maar was het ook al duidelijk dat het nog een moeilijke strijd zou worden. Dindoa ging beter spelen, hun schotpercentage ging omhoog en de scheidsrechterlijke beslissingen vielen veelal niet in ons voordeel uit. Maar uiteindelijk viel het ook aanvallend stil en vielen er nog maar vier treffers te noteren voor KVA, wat te weinig was om Dindoa te verslaan.

Maar ondanks dat heb ik, en velen met mij, genoten van de wedstrijd en de terugkeer van drie legenden. Zonder de rest van dit team tekort te willen doen heb ik dit stukje geschreven voor Jelly, Petra en Sophie, die hun liefde voor KVA op een prachtige wijze hebben getoond. Gelukkig zullen zij dit nog vaker doen. Deze kans wilt u toch niet missen.

Deze dames belichamen de omgekeerde versie van Heintje Davids. Na ieder aangekondigd afscheid besloot hij er alsnog op terug te komen, tot mijn grote ergernis. Maar van deze comeback kan ik gewoonweg geen genoeg krijgen.

Met dank aan Jelly, Petra en Sophie voor het zijn van een enorme inspiratiebron.