Altijd als ik een stukje schrijf over iemand maak ik de overweging of het wenselijk is om te doen. Want bij iedereen waar ik over schrijf worden diverse andere personen niet benoemd. Maar dat zou eigenlijk betekenen dat ik nooit kan schrijven over iemand, hoezeer dat ook verdiend is. Daarbij kan ik ook moeilijk schrijven over mensen, die ik niet (goed) ken. Je kunt jezelf zelfs afvragen of we dan mensen moeten nomineren, omdat dan ook mensen worden gepasseerd. Eigenlijk vind ik dat hier derhalve nooit goed mee kan worden omgegaan. We kunnen natuurlijk wel één lijn aanhouden door nooit iemand er (positief) uit te lichten.
Door: Kasper Koster
Omdat ik merk over dit onderwerp te twijfelen overleg ik met Jorrit, niet alleen omdat hij de webmaster is maar ook omdat ik zijn mening belangrijk vind. Jorrit besluit mij artistieke vrijheid te geven, wat ik enorm waardeer. Misschien dat hij hier na dit artikel spijt van krijgt, maar ik hoop van harte van niet. Mocht u het dus niet met mijn zienswijze eens zijn, contacteer dan mij en niet een ander.
Voor het onderstaande onderwerp heeft Steven mij onbewust geïnspireerd, zoals Boney M dat ooit bij hem heeft gedaan. Hij benoemde de rol van Laura Bijlhouwer, die als nieuwkomer de club met hartverwarmende inzet is binnengestroomd. Als ik wat later naar buiten kijk zie ik Karen van der Doelen samen met zus Laura en vriend Aron, tezamen met een vriendin schieten. Ook Karen is dit jaar nieuw bij KVA met vrijwel altijd Aron en Laura in haar kielzog. Inmiddels is Laura dermate enthousiast geworden over onze mooie club dat zij zich voor volgend seizoen ook reeds heeft aangemeld. Het schijnt dat Aron het ook overweegt, maar hij wil wel graag bij deze twee dames in het team komen. Qua sfeer kan hij uiteraard in ieder team.
Ik besluit aan te haken bij het schieten, aangezien enig zelfbeeld mij ontbreekt. Wat later vergezellen Bas en Laurens ons gezelschap. Ook Laurens is dit seizoen nieuw bij onze club en het mag duidelijk zijn dat wij ons gelukkig mogen prijzen dat hij voor KVA heeft gekozen. Als hij mij ziet schieten herkent hij de excellente techniek en dodelijke precisie in het schot van mijn dochter. Alleen daarom al is het enorm jammer dat Laurens ons weer gaat verlaten. Ik weet dat je op het hoogtepunt moet stoppen, maar ik vind dit momenteel toch nog niet het juiste besluit en te snel. Maar uiteraard hoop ik dat hij na zijn studie in het buitenland ons nog weet te vinden.
Dat ik deze mensen eruit licht is puur omdat ik ze van dichtbij heb meegemaakt. Natuurlijk hebben we nog veel meer nieuwe mensen mogen verwelkomen afgelopen seizoen, die even geweldig waren, maar die mij zijn ontgaan.
Misschien denkt u dat ik Laura ben vergeten, maar dit is zeker niet het geval. Zij begon bij de selectie maar werd de laatste afvaller, wat zij gewoonweg buitensporig goed heeft opgepakt. Ze paste vanaf het eerste moment perfect in het vierde, waar doir haar teamgenoten alleen maar lovend over haar werd gesproken en indien mogelijk bezocht ze zoveel mogelijk wedstrijden van de selectie. Bij de beroemde KVA-feesten was ze altijd aanwezig en besloot spoedig dan maar onderdeel uit te gaan maken van de feestcommissie. Binnen één seizoen lijkt het alsof Laura iedereen kent en andersom. Dat zie ik niet vaak gebeuren. Zelf wist ik na het eerste seizoen voornamelijk het toilet en de bar te vinden (meestal in omgekeerde volgorde overigens). Maar dat was dan ook lang geleden, in de tijd dat Bas van der Bijl nog tegen mij opkeek en Frank Degenaars nog 1.89 meter lang was. Misschien moet u bij het laatste voorbeeld accepteren dat ik mijzelf een creatieve interpretatie van de realiteit heb gegund.
Pas in mijn derde seizoen als toeschouwer begon ik mijn belachelijke uitspattingen voor de website in te dienen. Zo heeft Pim van Leeuwen lange tijd geen persoonlijke informatie met mij gedeeld, nadat hij na een bezoek aan India naast een wedstrijdverslag tevens een reisverslag van zijn trip naar India aantrof. Ook Toos deelt uit persoonlijk trauma hierin niets meer met mij. De laatste keer dat wij dit seizoen samen naar de wedstrijden van de selectie keken nam zij zelf twee rijen hoger plaats dan waar ik zat. Om te voorkomen dat haar vader zou worden beschreven duwde ze iedere keer dat hij iets tegen mij wilde zeggen, een boterham in zijn mik. Zes boterhammen verder was de lust en mogelijkheid iets te zeggen hem wel ontnomen.
Wat ik met deze incorrecte onzin pleeg duidelijk te maken is dat ik er drie jaar over deed om mijzelf onmogelijk te maken binnen de club. Laura is binnen één jaar een graag gezien en geliefd persoon binnen onze mooie club. Daarnaast is zij de eerste over wie ik voor de tweede keer in een jaar tijd schrijf (de eerste keer was over haar carrière als Pools international). Dat op zich zegt al genoeg denk ik. Tegen degenen over wie ik niet heb geschreven wil ik het volgende zeggen: “Kom eens een praatje met mij maken als je durft. Misschien introduceer ik je dan wel via onze site binnen de club. Ik ben echt niet gevaarlijk en lul hoe ik schrijf (alleen minder vloeiend).
