Door: Kasper Koster
Laten we het eens hebben over wedstrijdmentaliteit.
Wat hebben we er voor over om de punten voor een overwinning binnen te halen? Hoe ver gaan we daar in? Kunnen we dat wekelijks opbrengen en hoe erg is het als we dat af en toe niet voor de volle 100% kunnen opbrengen?
Het antwoord is simpel: nee, dat kunnen we niet altijd opbrengen.
Soms loopt het gewoon niet en laten we ons koppie hangen. Soms is er al een onbehaaglijk gevoel dat het niet onze dag gaat worden. Uiteraard moeten we tegen dat gevoel vechten en ons niet gewonnen geven, maar mocht het toch niet lukken, dan spoelen we dat gevoel langzamerhand weer weg met een drankje en na een gezellig praatje hier en daar.
En dat is maar goed ook. Als we dit gevoel niet kwijt zouden raken, dan zouden we na enkele wedstrijden al gebukt gaan onder onze rugzak van verantwoordelijkheidsgevoel en angst om te falen.
Iedereen weet ook dat het vaak moeilijker wordt om boven onszelf uit te stijgen, als de druk hoger wordt.
Hoe moet de (wed)strijd van Tico Hamersma dan geweest zijn tegen zijn zwaarste tegenstander ooit: leukemie?
Het ging hier namelijk om een wedstrijd die niet verloren mocht worden. Er waren geen herkansingen, geen nieuwe wedstrijd om zich opnieuw te bewijzen.
En deze wedstrijd sleepte zich iedere dag weer voort, waarbij de ontberingen, pijn, lichamelijke en geestelijke belasting en uitputting elkaar in hoog tempo afwisselden. De dagen dat je uitgeput wakker wordt, iedere beweging teveel lijkt en je bij iedere beweging naar de wc moet omdat je maaginhoud een weg naar buiten zoekt. Of de dagen dat je mond zo’n pijn doet dat eten en zelfs drinken een ondraaglijke pijn met zich mee brengt.
En hoe fantastisch de partner van Tico, zijn familie en vrienden het ook gedaan hebben, het blijft een eenzame strijd. want deze strijd moest hij uiteindelijk alleen uitvechten tegen deze afschuwelijke uitdager. Verzwakking is niet mogelijk en het valt gewoonweg niet uit te leggen hoe veeleisend dit alles is. Zelfs voor depressie is geen tijd, omdat je strijdbaarheid daar onder gebukt gaat. Alleen de mensen die ook deze strijd hebben moeten aan gaan zullen zijn verhalen hebben herkend en samen hebben getracht elkaar hier doorheen te helpen.
Maar er zijn ook mensen die deze strijd met dezelfde strijdvaardigheid zijn aangegaan, maar gewoonweg de geluksfactor niet mee hadden, die nooit een eerlijke kans hebben gehad deze strijd te winnen. En welke impact heeft het als je deze mensen, die samen met jou de strijd aan zijn gegaan tegen hun leukemie, die je zo dierbaar zijn geworden, ziet wegvallen? Wat gebeurt er dan met je toch al zo zwaar belaste mentale weerbaarheid. Op zo’n moment word je nog eens extra gewezen op je eigen sterfelijkheid.
Zelf ben ik een paar keer bij Tico thuis geweest. Hij praatte er iedere keer heel nuchter over, maar nooit terughoudend. Hij vertelde altijd precies hoe hij zich voelde en waar hij tegenaan liep. Maar hoe slecht het ook ging…nooit verloor hij zijn optimisme en zijn overtuiging om deze strijd te winnen. Zijn openheid en positieve instelling maakten het zeker voor veel mensen een stuk prettiger om hem hierover te benaderen.
Om zijn ziekte te bestrijden moest Tico uiteraard ook diverse keren een chemo-kuur ondergaan en enorm veel medicijnen innemen. Dit ging gepaard met haaruitval en flinke gewichtstoename. Ook dit was voor Tico een zware belasting. Hij herkende zichzelf niet meer als hij in de spiegel keek en vond het vreselijk, zelfs al wist hij dat hij dit niet tegen kon gaan.
Drie jaar geleden is er voor Tico tijdens de KVA-awards een staande ovatie gegeven als steunbetuiging. Tico is inmiddels geen lid meer van KVA, maar is er toch nog met enige regelmaat te vinden. Hij komt dan uiteraard bij zijn minder getalenteerde broertje kijken of bijkletsen met de flinke schare vrienden, die hij bij KVA heeft. Want KVA laat je niet zomaar los. Daar blijf je daarna ook nog gewoon mee verbonden.
Het nieuws over Tico beroerde veel mensen bij KVA. Dan is het mooi om te kunnen schrijven dat we nu verder kunnen met ons verhaal. Nu is het tijd om te vertellen dat op 14 maart Tico de draad van zijn leven weer verder op kan pikken zonder medicijnen. Het duurt nog enkele jaren voor de kans dat het terug komt bij Tico hetzelfde zal zijn als bij ieder ander. Maar deze strijd heeft Tico gewonnen.
Dus is het niet meer dan logisch op dit stukje op te dragen aan de heroïsche strijd van Tico. Maar dit stukje gaat ook over Mylene, Lex, Nanda, Bennie en al zijn andere trouwe vrienden, die hem zijn blijven steunen.
Coach Diego Simeone van Atletico Madrid eist van zijn spelers dat zij hun wedstrijd spelen alsof het hun laatste wedstrijd is. Tico speelde deze wedstrijd zo vol overtuiging omdat het anders zijn laatste wedstrijd was.
Ik ben ervan overtuigd dat wij allemaal nog veel kunnen leren van de gepassioneerde strijd en inzet van Tico, niet alleen hoe wij een (wed)strijd moeten aan gaan, maar ook om waardering te hebben voor alles om ons heen, onze vrienden, de gezelligheid, de steun van en aan elkaar, kortom waardering voor het leven.
Drie jaar geleden kreeg Tico bij de Awards de prijs ‘Pechvogel van het Jaar’. Nu verdient hij de beker voor ‘Beste Speler van de laatste 3 jaar’.
We hopen je nog vaak bij KVA te mogen zien Tico. Deze ode was voor mij de makkelijkste en moeilijkste om te schrijven. De makkelijkste omdat ik alleen maar naar mijn hart hoefde te luisteren, maar ook de moeilijkste omdat woorden soms gewoon niet genoeg zijn.
Tico, gefeliciteerd met je overwinning op je zwaarste tegenstander ooit. Je beloning bestaat niet uit twee punten, maar uit het leven zelf.