Siemko stapt bij mij in de auto, nadat hij afscheid heeft genomen van zijn dochter.

“Wat lijkt ze op jou” zeg ik als hij naast mij zit.

“Arm kind” mompelt Siemko

Voor mij is dit een typerende opmerking voor Siemko.

Hij deinst niet terug voor enige vorm van zelfspot, waarbij hij ook nog over een gezonde dosis humor beschikt. Maar natuurlijk is dit niet de reden dat ik heb besloten over Siemko te gaan schrijven. Maar ik vind dat Siemko wel wat lovende woorden verdient na zijn jarenlange inzet voor KVA en de enorme hoeveelheid tijd, die hij hierin steekt. Als ik hem afgelopen weekend zeg dat ik overweeg om over hem te gaan schrijven kijkt hij me eerst wat verbaasd aan. Ik zie hem denken: “waarom zou je over mij schrijven?”

Siemko hoeft niet zo nodig in de spotlights, dat is niet aan hem besteed.

Het eerste seizoen, dat ik Siemko wat beter leer kennen is als hij, samen met Patrick, de coach wordt van de B1. Regelmatig zit hij naast mij in de auto, waarin ik onder ander te weten kom, dat ik Siemko geen plezier doe met House-muziek.

Ik leer hem steeds wat beter kennen en leer dat achter die soms wat chagrijnige blik een uitermate prettig persoon schuil gaat, met wie ik graag een praatje maak. Hij draait zelden ergens omheen, noemt zaken bij de naam en kan uitstekend benoemen, wat hij van mensen verwacht, waarbij zijn gepassioneerde manier, waarop hij over korfbal praat opvallend, maar werkt zijn enthousiasme ook aanstekelijk.

Na een onnodig verlies kan hij grondig de pest in hebben en heb ik hem zelfs één keer bloedchagrijnig mee gemaakt, toen onze B1 door een thuisfluiter van de overwinning werd beroofd. Het is dan ook enorm frustrerend, als je moet toe zien, hoe je een wedstrijd niet mag winnen. Ik schrijf de frustratie vervolgens van mij af in een wedstrijdverslag, waarbij ik mij realiseer dat ik niet alles op kan schrijven, wat er echt door mijn hoofd gaat.

Siemko zal er de volgende week nog even op terug komen bij mij: “Was prima wat je schreef. Het was een keurige opsomming van feiten. Het maakte duidelijk wat er gebeurd is, maar je bent niet over de schreef gegaan. Anders had je mij al eerder gehoord.” En dat is inderdaad een mogelijkheid waar ik al rekening mee had gehouden. Misschien dat sommigen moeite hebben met de rechtstreekse benadering van Siemko, ikzelf vind het juist erg prettig.

Het volgende seizoen zal Siemko de coach van ons 2e team worden.

Het is een moeizaam seizoen geweest met de B1, maar dat weerhoudt hem er niet van om opnieuw met een team aan de slag te gaan. Later zullen wij nog wel eens praten over het seizoen met de B1 destijds. Wat mij het meest daarvan is bijgebleven, is dat hij de schuld ook bij zichzelf zocht. Hij vond dat hij het vanaf het eerste moment niet goed had aangepakt. Ik vind het totaal niet interessant, of hier inderdaad sprake van is geweest, maar ik heb er veel respect voor, als iemand over zoveel zelfkritiek beschikt, dat hij eerst in de spiegel kijkt voor de schuld bij anderen te leggen.

De volgende seizoenen zal Siemko diverse teams coachen, waarin de diversiteit van de teams opvallend is.

Twee jaar geleden neemt hij het coachen van de B2 op zich. Dan kom ik hem weer wekelijks tegen in de zaal. Hij heeft hier zelf Arie bij aangeschakeld om hem te helpen bij de training en wedstrijden. Hij weet zelf prima, wie hij hiervoor moet benaderen en snapt ook wanneer dit nodig is. Als ik iemand naast mij moet hebben tijdens de wedstrijden van de A1 is Hans van Dasler doorgaans mijn vaste steun, maar ook Hans kan niet altijd, zodat ik ook een paar keer de hulp van Siemko in moet roepen. Soms moet daarvoor zijn hele huishouden zich aanpassen, maar altijd weet Siemko zich op één of andere wijze vrij te maken om vervolgens met veel passie langs de lijn te staan coachen.

Als het tweede gedeelte van het veldseizoen is aangebroken neemt Serge vervroegd afscheid van KVA, zodat er met spoed een opvolger wordt gezocht. Men komt al snel op Siemko uit, wat niet betekent dat hij de B2 laat varen. Als het mogelijk is coacht hij zijn jeugdteam hiernaast ook nog.

KVA moet hier uit de brand worden geholpen en dan laat Siemko de club zeker niet vallen.

Als ik voor het einde van het seizoen spijtig stop met de A1 krijg ik al snel een lief berichtje van Siemko, waarin hij wat mooie en troostende woorden voor mij over heeft. Het zijn de kleine dingen, die soms het verschil kunnen maken. Als ik dat seizoen af en toe vraag om iemand van de B2 (bij het trainen of de wedstrijden) krijg ik vaak nog wat advies mee, niet zozeer over het coachen maar over de wijze van benaderen van zijn spelers, want ook sociaal is hij duidelijk betrokken. Het zal misschien velen niet opvallen, maar hij weet wel degelijk, wat hij voor vlees in de kuip heeft.

Toen wij dat seizoen op het veld een oefenwedstrijd hadden tegen Blauw/Wit passeerde Siemko mij en wees op een dame. “Die dame is niet zo goed, maak er gebruik van.” Hij bleef daarna niet langs de lijn hangen om te kijken of dit gebeurde, maar vervolgde zijn weg naar de andere kant van het veld. Maar de altijd aanwezige beleving en scherpte zijn voor mij kenmerkend voor Siemko.

Vorig seizoen had Melissa angina, maar gaf bij Siemko aan, wel te willen trainen.

Vrijwel onmiddellijk kreeg zij een bericht terug, dat dit hem niet verstandig leek en of wij er wel van afwisten. Hij had het snel op ‘google’ nagelezen en had begrepen dat dit zelfs gevaarlijk kon zijn. Dit geeft zijn betrokkenheid en perfectionisme aan. Hij wil geen risico lopen met de gezondheid van zijn spelers, ook niet als dit hun eigen verantwoordelijkheid is.

Toen twee jaar geleden onze B1 het NK had bereikt was Siemko uiteraard ook van de partij om aan te moedigen.

Ik vroeg hem of hij al wist welke teams hij het volgende seizoen zou gaan coachen.

“Ik ga geen team coachen. Ik wil ook wel eens over wat vrije tijd beschikken in mijn weekend en bij mijn kinderen kijken.”

Het is een volstrekt logisch en niet te weerleggen argument, maar toch vroeg ik plagend hoe lang hij dat dacht vol te houden. “Ik denk dat je volgend seizoen met drie teams het seizoen afmaakt.” Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Kennelijk besefte hij ook zelf maar al te goed, dat zijn geplande tussenjaar niet zo zeker was, als hij het deed overkomen.

En inderdaad coachte hij begin vorig seizoen regelmatig weer een jeugdteam, als de nood aan de man was. Toen eerst Arno tijdelijk afhaakte en vervolgens Peter Jonker voortijdig vertrok bij KVA moest de ruimte in de selectie snel worden opgevuld. En als vanzelfsprekend werd deze ruimte weer door Siemko opgevuld. En uiteraard zag ik hem ook nog regelmatig bij een jeugdteam staan coachen.

Toen ik hem vorig seizoen na de wedstrijden van de selectie wat te drinken aanbood wees hij dit af. “We hebben een familieweekend in het hoge noorden. Ik moet nu meteen weg om er nog iets van mee te kunnen pikken.”

Ook hier weer: eerst KVA, daarna het gezinsleven.

Ook afgelopen weekend was ik er weer getuige van dat Siemko bij een jeugdteam stond te coachen. Ik vroeg hem of hij dit seizoen meerdere teams coachte, maar hij schudde zijn hoofd. “Ik ben gewoon een enthousiaste ouder.”

Hadden we maar meer van zulk soort enthousiaste ouders!

Vaak beschouwen we de aanwezigheid van bepaalde mensen als een doodgewone zaak, waar wij op geen enkele wijze het recht hebben er zo luchtig over te doen. Ik vind dat de enorme opoffering van Siemko voor KVA qua vrijetijdsbesteding en gezinsleven best wel eens onder de aandacht kan worden gebracht. Uiteraard heb ik er hier en daar ook een persoonlijke noot aan toegevoegd, omdat dit nou eenmaal bij mijn schrijfstijl hoort.

Nog net voor de kalkoen werd geplukt heb ik nog een veer kunnen redden om in jouw kont te steken Siemko.

Ik hoop dat je dit kunt waarderen (en dat je het lekker vindt).

Hoewel ik het eerder heb benoemd wil ik er nog wel op wijzen dat ik me er van bewust ben, dat ik hier slechts schrijf over één vrijwilliger, terwijl wij veel vrijwilligers hebben KVA, die allemaal op hun eigen manier belangrijk zijn voor onze club. Waar ik schrijf over één persoon zijn er talloze mensen, die niet worden genoemd. Van sommigen zie je het regelmatig, anderen juist achter de schermen. Laat duidelijk zijn, dat de bijdrage van iedereen enorm wordt gewaardeerd, of ze nou in het verleden bij naam en toenaam zijn genoemd of niet.

Rest mij niets anders dan u fijne kerstdagen toe te wensen en alvast een fantastisch nieuw jaar, vol met nieuwe sportieve uitdagingen, maar toch vooral een liefdevol en gezond 2019.

Kasper Koster