Ondanks het grote promotiefeest na de ongekend grote prestatie van onze selectie merk ik toch een dubbel gevoel bij mezelf op. Want dat Fabian vanaf volgend seizoen niet meer bij ons vlaggenschip te bewonderen is betekent een eind van een tijdperk. Fabian is de laatste der Mohikanen. Toen ik voor het eerst bij KVA kwam speelde Fabian in ons tweede team, o.a. met Anouschka, Jan en Bob. De laatste twee heren hebben tegenwoordig een abonnement genomen op het winnen van het priktoernooi.

Door Kasper Koster

Maar kort daarop belandde Fabian in ons eerste team, wat jarenlang uit ongeveer dezelfde groep mensen bestond. Met de broertjes de Jong, Bob, Bennie, Bart, Jolien, dezelfde Anouschka, Paulien, (zijn) Petra, Romée en voorheen ook nog Jelly en Anne vormden jarenlang onze vaste kern. Ik zal ongetwijfeld een paar namen vergeten zijn, waarvoor alvast mijn welgemeende excuses. Langzamerhand haakten de oudere spelers (lees: ervaren krachten) af en vormden zij gezamenlijk succesvol het vierde team. Alleen Fabian bleef nog jarenlang succesvol in ons vlaggenschip doorgaan. Hij heeft werkelijk een uniek hoogtepunt uitgekozen om te stoppen. Vorige week bij zijn laatste wedstrijd waren veel mensen op zijn afscheid afgekomen. Er waren tientallen maskers met zijn hoofd erop gemaakt om zijn afscheid onvergetelijk te maken, wat duidelijk maakt hoeveel hij voor KVA heeft betekend en uiteraard nog steeds doet. Inmiddels worden op internet ongekend hoge bedragen voor zijn maskers betaald. Helaas was de uitslag van de wedstrijd een kleine domper op de feestvreugde.

Maar afgelopen weekend werd dan toch de kroon op zijn werk gezet. Onder de leiding van aanvoerder Fabian werd de uitslag uiteindelijk in de goede richting geduwd. Op het einde gaf Fabian zelfs individueel extra glans aan zijn afscheid van ons vlaggenschip door de rebound van twee heren van Rohda te winnen en van dichtbij geen fout te maken. De publiekswissel volgde en een staande ovatie van de thuis- en uitploeg waren zijn beloning.

Vanaf volgend seizoen zal Fabian in een lager team te bewonderen zijn. Het aantal toeschouwers zal ook hier uiteraard tot ongekende hoogte stijgen. Voor mij persoonlijk kent het verhaal ook nog een extra dimensie. Vroeger kwamen mijn ouders bijna altijd bij Melissa kijken, maar ook soms bij ons eerste team. Mijn vader was altijd fan van Dennis of Patrick de Jong. Dat heb ik nooit geweten. Hij kon er willekeurig eentje aanwijzen. Ik heb hem nooit verteld dat er twee bijna identieke exemplaren van waren. Maar nog meer was hij fan van Fabian. Die kende hij nog van Badhoevedorp en kende Fabian als talentvolle speler en aardige zoon van ouders, die hij persoonlijk kende.

Maar toen hij de strijd tegen de Alzheimer langzamerhand verloor herkende hij niemand meer bij KVA. Zijn laatste keer herkende hij zelfs de moeder van Fabian, Maddie, niet meer. Maar toen hij Fabian zag lopen wees hij hem meteen aan: Die ken ik, dat is een goede speler…en aardige jongen ook. Ook voor mijn vader was Fabian hierin de laatste der Mohanikanen. Gelukkig heeft Fabian zaterdag uiteindelijk toch zijn droomafscheid gehad.Dit laatste geldt ook voor Enza en Yoni.

Deze twee dames heb ik in hun eerste seizoen zien binnenkomen en veel van dichtbij meegemaakt. Het was direct duidelijk dat we er twee grote talenten bij hadden. Maar dit gold niet alleen op korfbalgebied. Ook op persoonlijk vlak deden de dames het goed. Binnen een mum van tijd waren zij volledig door de club omarmd. En als er werd geroepen: “Waar is dat feestje?”, werd er meteen richting deze twee dames gekeken. Dat er aan de dames zou worden getrokken was gezien hun talent onvermijdelijk. En natuurlijk is het volledig begrijpelijk dat deze dames willen onderzoeken wat zij verder kunnen bereiken in hun korfbalcarrière. Maar niet voordat ze mij hebben beloofd nog zo vaak mogelijk langs te komen. En dat is gelukkig een enorme troost. Helaas zijn er van deze leuke tweeling geen maskers gemaakt, wat ik persoonlijk een betere keuze had gevonden.

Maar volgend seizoen blijven Dico en Marion nog bij KVA hangen en dat is op zich al een reden om blij te zijn. Natuurlijk wensen wij allemaal Enza en Yoni veel succes toe met de opmerking dat de deur voor hen altijd open zal blijven staan.