Wie de jeugd heeft heeft de toekomst.

Het is een bekend gezegde, wat iedereen al dikwijls gehoord zal hebben. Uiteraard geldt dit ook voor een sportvereniging. Want het mag duidelijk zijn dat ons voortbestaan afhankelijk is van een constante doorgroei vanuit de jeugd en nieuwe aanmeldingen van jonge telgen.

Hierbij komt ‘de Klup’ in beeld, waarbij onze jongste telgen iedere zaterdag hun kunsten mogen vertonen bij KVA. Na alle berichten, die ik op Facebook van Priscilla had zien passeren, vond ik het tijd om mij hier eens in te verdiepen, zodat ik hier misschien een stukje aan kon wijden.

Dus toog ik op zaterdagmorgen naar het veld om te zien hoe een training in zijn werk ging. Het was een gewone zaterdagmorgen, wat inhoudt dat er geen groot project gaande was, zoals deze ook regelmatig wordt gehouden bij ‘De Klup’, maar daarover later meer.

Door de herfstvakantie waren er wel minder kinderen dan gebruikelijk, maar dit was zeker geen reden om de training af te blazen, zoals er voor Priscilla en Ella zelden een reden is om deze gebeurtenis af te blazen.

Alle kinderen lagen op matjes op ons veld, waar ze op speelse wijze oefeningen aan het doen waren. Hierbij viel me op dat de kinderen goed hun concentratie konden houden door de veelzijdigheid van de oefeningen en de positieve wijze waarop de kinderen gecoacht en uitgedaagd werden.

Hierna werden er groepjes gevormd, waarbij er 2 partijvormen werden gespeeld door de oudere kinderen, die door Priscilla werden geleid. Ook namen diverse ouders aan het partijspel mee. Ella nam de jongste kinderen mee om die op een andere wijze te vermaken, die meer was gericht op hun leeftijd.

Ik stond eerst te kijken bij het partijspel, waarbij ik vooral benieuwd was hoe het zou staan met de concentratie van de kinderen. Hierbij liet het antwoord niet lang op zich wachten. Binnen tien seconden rolde een schattig meisje al uitbundig over het gras, zich al niet meer bewust van de partijvorm, waarin ze node werd gemist. Door haar opnieuw uit te dagen deed ze weer snel aan het spel mee, soms aan de hand van haar vader, soms alleen, maar steeds met dezelfde geestdrift en ook steeds even snel afgeleid. Uiteraard gold dit niet alleen voor deze jonge dame, maar voor alle deelnemers, maar dit is uiteraard inherent aan de leeftijd.

Ik besloot even bij Ella te gaan kijken. Er lagen wat korfbalmanden op de grond, die daar voor een oefening waren neergelegd. Dit gedeelte was echter volledig onbemand, als ik Ella even niet meereken. Twee jonge knapen holden enthousiast achter elkaar aan en leken zich hier prima mee te vermaken. Ella keek rustig toe. Ze legde uit dat het wat stil was als gevolg van de herfstvakantie en dat twee andere kinderen de speeltuin interessanter vonden. “Ook dat is prima. Het staat allemaal in het teken van vrijwillige deelname. De kinderen hoeven niet mee te doen. Een andere benadering zou alleen maar averechts werken” legt Ella uit.

Wat later gooien de jongens een bal tegen het net aan. Meteen springt Ella daarop in en daagt de jongens uit om de bal zo hoog mogelijk tegen het net te gooien. “Je moet regelmatig improviseren” legt Ella uit. Je weet nooit tevoren of en hoe ze een oefening oppakken.

Wat later doen andere kinderen van een partijspel hier ook aan mee, omdat de concentratie het nu toch echt verloor van de speelsheid. Maar met een bal tegen het net aan te gooien op verschillende manieren (achterwaarts, één hand, twee handen enz.) is er weer een nieuwe uitdaging aangeboord, waar zij grif op ingaan totdat de training van een uur dan ten einde is. Alle kinderen en ouders helpen vervolgens mee om alle spullen op te ruimen.

Het wordt tijd voor een interview met Priscilla en Ella. Het zal een interview worden, zoals ik nog nooit heb gedaan. Zodra ik plaats neem ben ik slechts toeschouwer en word ik door beide dames aan de hand genomen in hun wereld van ‘De Klup’. Ik kom nauwelijks aan het stellen van vragen toe. De dames kunnen hun enthousiasme niet bedwingen en ratelen er vrolijk op los. Het zal mijn langste, meest ongedwongen, meest spontane en leukste interview worden, wat ik mij kan heugen, wat op zich ook weer niet heel veel zegt.

Één ding wordt mij wel meteen duidelijk. De dames vullen elkaar perfect aan. Priscilla zit op de praatstoel en Ella luistert geduldig en vult aan waar nodig. Maar na ieder onderwerp kijkt Priscilla naar Ella, waarmee ze om haar bevestiging vraagt. Zo maakt zij duidelijk dat de mening van Ella heel belangrijk voor haar is. Maar laat duidelijk zijn, dat Ella wel veel meer dan een toehoorder is. Ook zij komt met verhalen en voorbeelden, waarbij heel snel duidelijk is, hoe goed zij is in het verwoorden van hun werkzaamheden. Wat later zal Priscilla ook zelf aangeven dat Ella haar perfect aanvult. Ella remt haar af, als het enthousiasme en ambitie bij Priscilla de overhand dreigen te nemen. De trainingen worden altijd gezamenlijk overlegd, waarbij later in de training de kinderen vaak worden onderverdeeld, zodat ze meer aandacht aan ieder kind kunnen besteden.

Maar laat ik proberen om enige orde te scheppen in mijn aantekeningen en te trachten op chronologische volgorde hun verhaal hieronder weer te geven.

Priscilla heeft zich jarenlang bij de korfbalvereniging Blauw/Wit met dezelfde leeftijdsgroep bezig gehouden, wat tot een flinke aanwas van hun jeugd leidde. Een training of opleiding hiervoor heeft zij echter nooit gevolgd, maar door haar jarenlange korfbalervaring en ruime ervaring met kinderen weet zij als geen ander hoe zij kinderen moet enthousiasmeren.

Ella heeft zich juist voor de komst van Priscilla al acht jaar met de kleinsten bezig gehouden. Zij heeft hiervoor ook nog een training gevolgd bij de KNKV.
Maar na acht jaar was het mooi geweest en had zij er een punt achter gezet. Priscilla had haar reeds benaderd om dit samen met haar op te pakken, maar voor Ella hoefde het even niet meer.
Maar zie…het bloed stroomt waar het niet gaan kan en het enthousiasme van Priscilla en de kinderen kon zij niet weerstaan, zodat ze snel alsnog aan Priscilla toegaf om te gaan doen, wat ze altijd al zo graag deed.

Ik ben benieuwd wat hun voornaamste drijfveer is. Het antwoord is even simpel als mooi:

“Je moet gewoon onvoorwaardelijk van kinderen houden en affectie met de sport hebben.”

Ik wil weten hoe oud de kinderen moeten zijn om mee te doen. In principe ligt de leeftijd voor de kangoeroes bij 4 jaar, maar daar houden wij ons niet aan. Iedereen vanaf 3 jaar mag meedoen, soms zijn ze nog jonger. Ook dat is goed. Iedereen is welkom. Vanaf 3 jaar vragen wij ze alleen om lid te worden van de KNKV.

Vaak blijven de ouders er uiteraard ook bij, omdat de kinderen nog zo jong zijn. Het enthousiasme van de ouders is aanstekelijk en wordt door de dames zelfs als magisch omschreven. Iedereen is bereid om mee te helpen waar nodig en de ouders met een korfbalachtergrond mengen zich onder de ouders, die niet bekend zijn met de korfbalsport, zodat er een hechte groep ontstaat en zich niet twee partijen vormen langs de lijn.

Voor ‘De Clup’ is de steun van de club en de ouders enorm belangrijk. Zonder deze steun zou dit moeilijk zijn vol te houden, maar als er om hulp wordt gevraagd, komt die er ook.

Toen Priscilla begon waren er slechts drie kinderen aanwezig. Toen ze in de zaal verder ging was dat aantal reeds uitgebreid tot tien kinderen.
Inmiddels is dit aantal nog veel verder gegroeid en lijkt het einde nog niet in zicht.

Als het tweede deel van het veldseizoen begint gaan de oudste kinderen, die het volgende seizoen naar de F-pupillen door zullen stromen, alvast meetrainen met de kinderen, die het volgende seizoen ook nog in de F-pupillen spelen, zodat deze aanstaande F-pupillen alvast kunnen wennen.
Op dinsdagavond kunnen deze kinderen dan ook meetrainen. Deze training wordt dan door één van de korfbalouders gegeven, waarbij Priscilla en Ella klaar staan voor een aai over de bol, een eventuele pleister, limonade enz.

Het aantal F-teams is door de aanwas van de kangoeroes reeds uitgebreid. Een bijkomend voordeel is dat deze kinderen al meer gewend zijn aan het korfballen en vaak beter hun concentratie vast kunnen houden door de trainingen van Priscilla en Ella. Dit betekent zeker niet dat Priscilla en Ella zich al bezig houden met eventueel aankomende talenten. De kinderen moeten het vooral leuk vinden. Mochten ze talent hebben, dan komt dit vanzelf wel boven drijven.

Ik ben benieuwd hoeveel tijd er gaat zitten in het voorbereiden van de trainingen en andere evenementen. Er is geen eenduidig antwoord. Zoiets bedenk je als je een eindje gaat trimmen, lopen of fietsen. Dit kost dus blijkbaar niet zoveel extra tijd, maar geeft wel aan hoezeer deze dames ermee bezig zijn. Het verlaat nooit helemaal hun hoofd, het is altijd wel op de achtergrond actief.

Maar zelfs met een grondige voorbereiding kan een training heel anders verlopen dan gepland. Het begint bijna altijd met een verhaal, wat voor de kinderen herkenbaar is en waar ze zichzelf in kunnen herkennen.
Als ze zich dan volledig ingeleefd hebben gaat de oefening beginnen. Maar garantie op succes is er nooit. Dan kun je nog proberen om een oefening aan te passen, zodat de kinderen het wel oppikken. Maar als ook dit niet werkt moet je het los kunnen laten en wat anders proberen. Dan moet je accepteren dat je toch prachtig bedachte opzet gewoonweg niet aanslaat en het plezier van de kinderen laten prevaleren.

Voor een heel seizoen is er ook een activiteitenkalender, zodat een ieder in één oogopslag kan zien wat er allemaal georganiseerd wordt en waar.
Men traint maar liefst 46 weken per jaar, wat betekent dat men zelfs nog doorgaat als de competitie er allang op zit.

De dames worden dit seizoen ondersteund door Jessica en Kimberley. Vorig seizoen hielp Yara ook altijd mee, maar die is nu doorgeschoven naar de F-pupillen.
De groep kinderen is vaak te groot om met twee personen te doen en daarom is de hulp van Jessica en Kimberley enorm belangrijk. Zij helpen mee met opbouwen en opruimen, maar doen de oefeningen ook mee en helpen de kinderen waar nodig, doen mee met partijvorm als dat nodig is enz. Op deze wijze is er ook per individu ook weer meer aandacht.

Het kan ook gezien worden als een soort van stage, waarbij in dit geval Jessica en Kimberley kunnen zien of ze hier verder in willen gaan en ervaren op welke wijze je een training kunt geven, zoals Yara nu dus ook heeft gedaan. Verder wordt er in zomer veel samengewerkt met de buitenspeelbus, waar gelukkig veel vrijwilligers tevens lid van KVA zijn. Hier wordt dan ook gretig gebruik van gemaakt.

Verder rennen de kinderen nog 1 kilometer mee met de MeentRun, waar ze vervolgens een medaille voor krijgen. Ook hier wordt voor getraind. Na afloop staan er dan een paar korfbalpalen, waar onze kangoeroes dan op kunnen schieten, waarbij andere kinderen uiteraard ook welkom zijn. Dit is in samenwerking met de echtgenoot van Ella, die in de organisatie zit van deze loop.

Verder is er nog het Mik en Tik toernooi, wat een aangepaste versie is van het Prikkie-toernooi.

Met de kerst is er een toernooi bij TOP, waar wij ook zijn uitgenodigd en wat bekend staat om de goede organisatie.

Verder bezoekt men nog een dag ons beroemde Pinksterkamp om te laten zien, hoe bijzonder onze club is en hoe de kinderen het hier naar hun zin hebben. Sommige kinderen blijven dan zelfs met hun ouders overnachten.

Maar één van de hoogtepunten was toch wel vorig jaar. Het begon met één van de ouders, waarvan soms zijn zoontje ook mee trainde bij de kangoeroes. Hij zat op voetbal en was al wat ouder, maar heeft toch een paar keer meegedaan, toen het voetbal niet doorging.

Zijn vader wilde graag wat terugdoen, maar hier moest nog invulling aan worden gegeven.

Wat later ontstond het idee om alle kangoeroes een paar uitnodigingskaarten te geven, zodat ze hun vriendjes en vriendinnetjes mee konden nemen naar een speciale training van de kangoeroes. Het gaat hier om een speciale, persoonlijke uitnodiging, die je net als een verjaardagsfeest niet zomaar negeert. De zojuist genoemde vader bood direct aan om de kosten van deze kaarten voor zijn rekening te nemen en zo konden genoeg kaarten worden gedrukt. Er zouden natuurlijk ook veel ouders meekomen, die ook welkom moesten worden geheten.

Dus werd ‘broodje aap’ ingeschakeld door Priscilla en Ella. “Geweldig hoe de dames dit hebben opgepikt” aldus Priscilla. “Zij hebben aan een half woord genoeg. Wij hebben alleen aan hoeven geven hoeveel kinderen en ouders er werden verwacht.”

Zij zorgden ervoor dat er koffie was voor de ouders en daarna was er ook nog eten en drinken voor iedereen. Het was een indrukwekkend evenement, waarbij rustig kan worden geconcludeerd dat KVA zich hiermee onderscheidde van andere clubs. Het onthaal bij KVA voelde voor zowel de kinderen als de ouders aan als een warm bad.

Het is in deze tijd niet makkelijk om je van andere clubs te onderscheiden, zeker niet als korfbalvereniging is, wat in verhouding een kleine sport is. Juist dan is het geweldig om te zien dat KVA zich op zo’n moment geweldig manifesteert.

Als de dames dan toch heel even stil vallen heb ik de gelegenheid om te vragen wat er voor hen anders is aan de zaal ten opzichte van het veld.

Bij het veld ben je meer onderdeel van de club, maar de zaal biedt meer mogelijkheden. Dan kunnen ze niet weglopen, zoals op het veld wel af en toe gebeurt.

Je kunt er meer solistisch bezig zijn en gebruik maken van alles wat in de zaal aanwezig is, waar dan ook optimaal gebruik van wordt gemaakt.

Straks kunnen ze ook weer oplopen met het eerste team. In de ochtend gaan ze daar nog mee oefenen, zodat ze weten wat ze te wachten staat en wat van hen verwacht wordt.

Voor de kinderen is dat een hele happening. Voor hen moet dit echt een feestje zijn, maar eigenlijk geldt dit voor iedere training.

Dit is veruit mijn langste verslag ooit, maar ik wilde en durfde u niets te onthouden wat de dames mij verteld hadden. En kort houden ben ik sowieso al niet zo goed in.

Ik lees mijn verslag nog een keer door en merk dan op dat ik steeds tot dezelfde conclusie kom. Als wij nou eens zo oneerbiedig zijn om de voorbereiding, de trainingen en alles eromheen nou eens weg te laten, dan blijft de kern over waar alles op gebaseerd is. Het is de heipaal, waarop ‘De Klup’ gebaseerd is. En die is zo ontzettend mooi.

“Je moet onvoorwaardelijk van kinderen houden.”

Na dit interview ben ik in ieder geval weer iets meer van Priscilla en Ella gaan houden.

Mocht u nog twijfelen of de kangoeroeclub iets is voor uw kind(eren), weet dan dat u geen betere plek zult vinden om ze heen te brengen.

Ga in dat geval in ieder geval eens zelf kijken. Ik weet zeker dat u dan zelf ook overtuigd zult zijn.

Uw kinderen zijn in ieder geval verzekerd van onvoorwaardelijke liefde.