Afgelopen zaterdag dreigde nog te zullen verregenen. Maar op vrijdag gaf weergod Lowe al aan dat het allemaal wel mee zou vallen. Omdat ik blindelings op zijn uitspraken vertrouw besloot ik na de wedstrijd van de B1 toch maar door te rijden naar KVA.

Geschreven door Kasper Koster

Ik kwam nog net op tijd om te zien dat KVA 3 zichzelf naar een solide overwinning speelde, waarna KVA 2 aan mocht treden tegen Tempo 3, wat tot op heden nog geen punt had behaald. Het werd geen geweldige wedstrijd, die nog lang spannend bleef, maar uiteindelijk toch nog een ruime overwinning voor KVA opleverde. Hoogtepunt was dat enkelbreker Tony voor het eerst dit seizoen het einde van de wedstrijd heelhuids haalde, ondanks zijn enkelbrace van Aliexpress. Even vreesde ik voor het welzijn van Dylan, nadat hij door zijn eigen teamgenoot werd getorpedeerd, maar gelukkig blijkt Dylan bijzonder buigzaam te zijn.

 

Nu was het uitkijken naar de degradatietopper van ons vlaggenschip tegen Velocitas. Het werd opnieuw geen goede wedstrijd, waarbij Velocitas al snel een flink gat wist te slaan met KVA. Reeds in de eerste helft werd Dennis ingebracht, later in de wedstrijd gevolgd door Bennie. Dit geeft aan hoe breed onze spelersgroep eigenlijk is. Want als twee spelers uit KVA 4 kunnen invallen, moet u dan eens nagaan hoe goed de spelers uit ons tweede en derde zijn. Het lijkt er lang op dat zij KVA niet aan punten kunnen helpen tot de laatste minuut aanbreekt. Dan tekent Dennis alsnog voor de gelijkmaker en kunnen we gerust spreken van een winstpunt, of misschien wel een gestolen punt.

 

Maar ondanks dat het duidelijk is dat ons eerste het dit seizoen moeilijk zal krijgen, valt het mij op hoe rustig iedereen onder deze immense druk blijft. Ik zie maar één wit zakdoekje uit ongenoegen zwaaien, maar gelukkig volgt niemand het voorbeeld van Jorrit. Waar het er dus lang naar uitziet, dat deze dag in mineur zou eindigen blijkt dit niet het geval. Er is alsnog een punt gewonnen, dus reden tot feest. Gelukkig blijven er toch nog wel wat mensen hangen om nog even wat te blijven drinken, zelfs Lowe blijft nog even hangen. Ik vind het nog steeds jammer dat niet wat meer mensen blijven hangen, want het is dan erg gezellig.

 

Twee weken geleden stond de kantine op zijn kop toen de muziek van ‘High School Musical’, door de speakers schalde en bardames Zoë en Melissa opeens veranderen in ‘femmes fatales’, die zo uit de film ‘Coyote Ugly’ hadden kunnen komen. Anouk en Linda gaan in de kantine helemaal los en ik betreur dat wij geen paal in ons clubhuis hebben staan. Dit keer is de muziek minder bepalend, maar ik geniet alsnog van de vele mensen van allerlei pluimage en leeftijden, waar ik een praatje mee maak.

 

Zo zijn er bv Jan Wolf en Marc, Renée Verlinde, Nathalie Zwiers, die ondanks jarenlang blessureleed nog steeds KVA trouw blijft, Timo, Robbert, Lucie, Rik, Richard, Milena, Romée, Pascale en Nicole, Bob, Jan Kea, die tegenwoordig zelfs bij mij thuis komt, Toos en Ton, die nog steeds af en toe bij KVA komen kijken, hoewel hun beide zoons er niet meer spelen en nog vele anderen. Ik praat zelfs nog even met mijn vrouw, als ze langs komt.

 

Omdat ik weet dat de ouderen in de maatschappij het in deze Coronatijd extra zwaar hebben en eenzaam zijn ga ik nog even met Frank, Joke en Roelof praten, zodat ik ook weer aan mijn maatschappelijke verplichtingen heb voldaan. Ik bemoei met me het telefoongesprek, wat Joke voert met haar dochter Steffanie, wat niemand vreemd lijkt te vinden, omdat we vertrouwd met elkaar zijn geraakt. Steffanie doet mij gewoon de groeten in plaats van het vreemd te vinden, dat ik mij erin meng.

 

Op het einde van de dag sta ik bij mijn maatje Bert, wat zo is gegroeid in de loop der jaren. Lieke zegt al ruim een half uur lang naar huis te zullen gaan, maar prefereert alsnog de huiselijke sfeer van KVA in plaats van haar eigen huiselijke sfeer. Ik heb nog geen idee waar en wat ik zal eten. Op zulke dagen meld ik mij thuis gewoon af voor het eten en hou ik alle mogelijkheden open. Als Zoë mij wat later uitnodigt om mee te eten hoef ik daar niet lang over na te denken. Voor slechts een paar euro’s doe ik mij tegoed aan een bord, wat rijkelijk gevuld is met patat en zout, wat later gevolgd door een loempia.

 

Maar het geld en eten is hierin niet belangrijk. Het is het gevoel, waarmee ik naar huis fiets. Het is dat gelukzalige gevoel, dat de hele avond nog zal blijven hangen. Het is de avond, die volgt op een mooie dag met veel leuke mensen. En zelfs met de anderhalve meter afstand blijkt een mooie afsluiter bij KVA heel goed mogelijk. Realiseerden maar meer mensen zich dat.