De A1 heeft een moeilijke seizoensstart gehad. Vaak werd er gespeeld zonder vaste coach Bart Mostard en werden de dinsdagavond trainingen ingevuld door diverse spelers van de selectie, die bereid waren gevonden hun vrije tijd in de A1 te steken, waarvoor dank.
Door: Kasper Koster
Maar iedere keer een ander gezicht voor de trainingen en ook regelmatig de wedstrijden doen een ploeg geen goed. Ondanks het feit dat de JTC hier vele uren werk ingestoken heeft en nog steeds doet is er gewoonweg geen andere kandidaat gevonden. Gelukkig is Frits Haan bereid gevonden al zijn ervaring en expertise (wat enorm is) op vrijdagavond, en indien mogelijk op zaterdag met de A1 te delen. Verder steekt Bart ieder beetje tijd, wat hij vrij kan maken, in de A1. Het is gewoonweg een vervelende samenloop van omstandigheden, waar de A1 de dupe van is geworden dit seizoen. Laat echter heel duidelijk zijn dat ik absoluut niet met de beschuldigende vinger wil wijzen. Het is simpelweg een opsomming wat er dit seizoen gebeurd is.
Voor de supporters was het misschien niet altijd duidelijk, maar de A1 maakt wel degelijk stappen. Alleen bleef een vorm van beloning tot op heden nog vaak uit. Ditmaal moest de A1 dit keer hun opwachting maken in Alphen a/d Rijn tegen de nummer 3 Tempo. Gelukkig waren Frits en Bart aanwezig om het team te (onder)steunen. Na een teambespreking mag onze trots dan aan de bak.
De A1 heeft er duidelijk zin in, maar er zit weinig rust in het spel. Alles gaat in de hoogste versnelling en hoewel de wilskracht er vanaf spat, worden opdrachten nog wel eens vergeten.
De wilskracht lijkt in het begin meer een struikelblok. Maar verdedigend staat het goed en wordt het spel beter naarmate de wedstrijd vordert. In het ene vak spelen Roald en Ivar in dienst van Lieke en Ilse, waarbij Ivar zelf ook blijft loeren op zijn kansjes. Roald vecht regelmatig in de rebound een stevig robbertje uit met zijn opponent, als gevolg waarvan onze aanval goed in stand wordt gehouden. In het andere vak is het juist andersom. Daar spelen Yara en Melissa in dienst van Dani en Trojan, waarbij Melissa veelvuldig de rebound wint en Yara de heren in stelling brengt. Het levert een spannende wedstrijd op, die in een hoog tempo op en neer gaat. KVA wordt steeds op achterstand gezet en weet dan toch weer langszij te komen. In het tweede deel van de eerste helft komt de A1 voor het eerst op voorsprong (7-8). Verdedigd wordt er met hand en tand, maar aanvallend blijft het even steken op de 8. Hierdoor komt Tempo met rust op voorsprong door enkele dubieuze beslissingen van de leidsman, wat tegentreffers oplevert. Daarbij is Trojan kort voor rust door zijn enkel gegaan en hebben we geen reserveheer. Trojan gaat gewoon door, maar aan zijn gezicht is de pijn af te lezen.
In de rust is door enkele beslissingen de irritatie flink toegenomen en moeten de afspraken weer even worden aangehaald. Maar de vechtlust en geloof zijn nog volledig aanwezig.
Helaas krijgt de A1 het niet voor elkaar om het verschil terug te brengen. Ze blijven ervoor strijden. De dames worden goed onschadelijk gemaakt en gaat bij Tempo veel over de heren. Maar Dani en Trojan zitten heel kort op hun tegenstanders, wat soms tot onnodige irritatie leidt bij Tempo. Roald en Ivar pakken enorm veel afvallende ballen en met name Ivar is een meester in het onderscheppen van de bal door goed de ballijn te herkennen.
Maar aanvallend wordt te vaak de moeilijke oplossing gezorgd. Door weer enkele dubieuze beslissingen wordt het een kleine 10 minuten voor tijd 17-13 in het voordeel van de thuisploeg. In totaal heeft dit ons nu al 4 tegendoelpunten gekost en de irritatie bij onze spelers groeit gestaag. Dit is natuurlijk niet goed, maar wel volkomen begrijpelijk.
Maar de A1 doet het moeilijkste wat je op zo’n moment kan doen. Het zet de irritatie om in agressie en nieuwe energie en blijft op meer jagen. Trojan verbaast ons nog eens door op volle snelheid langs zijn heer te glippen om vervolgens met een pijnlijk gezicht terug te lopen (17-14). Het wordt 17-15 met nog enkele minuten te gaan en de coach van Tempo is er nog niet gerust op.
Tempo is de grip nu kwijt op de wedstrijd en KVA maakt alsnog de aansluitingstreffer, waar we het eigenlijk (eerlijk is eerlijk) niet meer voor mogelijk hadden gehouden. De spelers peppen elkaar nog eens op en luid aangemoedigd door onze supporters en reservedames Kim en Enza gaan zij op jacht naar meer. Precies 1 minuut voor tijd valt alsnog de verdiende gelijkmaker binnen. Het is nu billen knijpen in de laatste minuut. Maar KVA geeft geen krimp meer verdedigend. Helaas kunnen wij zelf ook niet de laatste aanval bekronen, waardoor een gelijkspel uiteindelijk het resultaat is.
Maar de A1 heeft enorm veel wilskracht, doorzettingsvermogen, geloof en eenheid uitgestraald. Er is geen onvertogen woord gevallen. Men heeft zich voor elkaar weggecijferd en dit punt smaakt toch naar meer dan één punt, omdat het proefde als een overwinning.
Het 1e deel van het veldseizoen is nu met een goed gevoel afgesloten.
Iedere week en training zal de A1 vol aan de bak moeten om in deze zware poule mee te draaien, maar ik heb de overtuiging dat het alleen maar beter en leuker gaat worden.
De A1 zet duidelijk stappen in hun ontwikkeling als team en als individu. Op conditioneel en mentaal vlak timmeren we hard aan de weg. Zelfs aan het zelfbewustzijn wordt hard gewerkt en zien we dit al terug. De A1 is een groep, die ontzettend graag vooruit wil kijken en daar ook bewust mee bezig is. We kunnen ons alleen maar verheugen op het vervolg.
Hoewel de A1 echt een teamprestatie heeft neer gezet vind ik toch dat er één speler uitgehaald mag worden. Trojan heeft ruim een helft met een vertrokken gezicht van de pijn doorgespeeld. Dit zegt enorm veel over de ‘drive’ van deze kanjer. Zijn extreme doorzettingsvermogen mag vermeld worden, maar het gelijkspel was echt een teamprestatie van jewelste.
Rest mij Kim en Enza te danken voor hun aanwezigheid. Helaas was het niet de wedstrijd om jullie te brengen. Maar wetende dat er wel wisselmogelijkheden zijn maakt het wel een stuk prettiger.
Hopelijk mag ik u weer begroeten in de zaal.
